Η πρώτη μου συνειδητή μουσική ανάμνηση ήταν στο αυτοκίνητο να ακούμε οικογενειακώς το ‘yellow submarine’, είχα μόλις αρχίσει αγγλικά, καταλάβαινα το yellow και ρωτούσα τι θα πει submarine. O μπαμπάς μου ήταν μεγάλος φαν των beatles, αργότερα ανακάλυψα τα 45ρια δισκάκια του και τα έπαιζα σε ένα αρχαίο πικάπ.
Η διάθεση μου είναι σαν τον βρετανικό καιρό, μπορεί να αλλάξει 10 φορές σε μια μέρα, από την τρελή αισιοδοξία στην απόλυτη μαυρίλα, από τη γκρίνια και τη μουρμούρα γίνομαι χαζό παιδί χαρά γεμάτο, μπορεί να είναι ζωδιακό, δε ξέρω, κυκλοθυμισμός πάντως μου ΄χουν πει πως λέγεται!
Έχω ακόμα τάσεις παλιμπαιδισμού, που μεταφράζονται σε παντόφλες ζωάκια, ροζ hello kitty τσάντες, πολύχρωμα τσιμπιδάκια, κασετίνα τεν-τεν και άλλα πολλά. Δεν ξέρω αν ο παλιμπαιδισμός μου με κάνει να αγαπάω τόσο πολύ την twee pop ή αν η twee pop ευθύνεται για την παρατεταμένη εφηβεία μου.
Η φορά που έχω ντραπεί πιο πολύ στη ζωή μου ήταν στα 18, φιλοξενούμενη σε σπίτι φίλης στην Κρήτη, είχαμε γίνει τύφλα, ψάχναμε πόση ώρα τη σωστή γλάστρα για να βρούμε το κλειδί, μέχρι που τελικά αφού ξεράσαμε στο μισό κήπο αποκοιμηθήκαμε στα σκαλάκια στην εξώπορτα (ήταν Νοέμβρης). Κάποια στιγμή η φίλη μου ξύπνησε, βρήκε το κλειδί, άφησε την πόρτα διάπλατη και εμένα να κοιμάμαι στην είσοδο. Δεν ξέρω πως βρέθηκα τελικά στο ράντζο στο σαλόνι, δεν είχα μούτρα να αντικρίσω τους γονείς της το πρωί πάντως.
Το πρώτο walkman μου το πήρε ο μπαμπάς μου κάπου στα 12, ήταν τεράστιο και δεν το έβγαλα από το σπίτι, το έβαζα τις νύχτες όταν όλοι κοιμόντουσαν. Το δεύτερο και το τρίτο ήταν πάλι με κασέτα σε μικρότερες διαστάσεις όμως. Με το που άρχισα να δουλεύω πήρα ένα sony cd-player, ασημί και ελαφρύ και το τελευταίο μου απόκτημα πριν δύο χρόνια είναι ένα μπλε i-pod mini που τα χει παίξει από μπαταρία τον τελευταίο καιρό. Καλά όλα αυτά, κακή όμως είναι η αρχή κουφαμάρας που με τριγυρίζει αφού έχω περάσει τη μισή ζωή μου με τα ακουστικά στα αυτιά.
Η πάσα στους
supacoopa,
chloe,
cd :)
