my workaholic life

Τις τελευταίες βδομάδες η καθημερινότητα και το τρέξιμο στη δουλειά δεν αφήνουν χρόνο για τίποτα. Διαδρομές με λεωφορεία και μετρό, ώρες μπροστά στον υπολογιστή σε ένα γραφείο με χαλασμένο κλιματιστικό, οι φίλοι που δεν προλαβαίνω να δω, οι στίβες τα βιβλία που παραμένουν αδιάβαστα, όλα τα πράγματα που φανταζόμουν ότι θα έκανα αυτή τη χρονιά στην Αθήνα και δεν έγιναν ποτέ.

Πεισμώνω και αποφασίζω να χαρίσω έστω ένα βράδυ στον εαυτό μου, να ξαναγίνω ξέγνοιαστη, ανέμελη. Κάθομαι στο γρασίδι στο κέντρο της πόλης, με μπύρες από το περίπτερο και μουσικές από ανεξάρτητα, ελληνικά συγκροτήματα.

*Θυμάσαι όταν τρέχαμε σε όλες τις συναυλίες σε σχολές, φεστιβάλ, γήπεδα, πάρτι, είσοδος ένα πεντακοσάρικο, όλη η τότε ανεξάρτητη σκηνή στις δόξες της; Πόσο εύκολα μπόρεσες να μεγαλώσεις, να αλλάξεις και να τα αφήσεις πίσω όλα αυτά;*

Πίσω στα γρασίδια της Κλαθμώνος, αλλάζει συγκρότημα στη σκηνή, ακούω μια φωνή, μια μελωδία που με καθηλώνει, δεν προσέχω πια τι μου λένε, θέλω να σιγοψιθυρίσω τους στίχους που δεν ξέρω, να σταματήσει ο χρόνος, πόσο καιρό έχει να μου τύχει αυτό δε θυμάμαι. Τη λένε Μόνικα και σύντομα θα βγάλει δίσκο.