the glad game

Όταν ήμουνα μικρή διάβαζα την Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, ποτέ δε μου άρεσε ιδιαίτερα, πολύ shiny happy people ακόμα και για την παιδική μου ηλικία, ας όψεται που ήμουνα από τότε βιβλιοφάγος και είχα ξεκοκαλίσει τη δημοτική βιβλιοθήκη. Καμιά φορά όταν με έπιαναν οι τσαντίλες μου έλεγα άντε θα παίξω το παιχνίδι της χαράς να δούμε τι θα βγει… Σύντομα πετύχαινα αδιάβαστο κάνα ‘Πέντε Φίλοι’ ή ‘Μυστικοί Εφτά’ ή τα ‘Πέντε Λαγωνικά’ και ξέχναγα εντελώς και την Πολυάννα και τα παιχνίδια της.

Εγκλωβισμένη στην Αττική οδό σήμερα το πρωί για σχεδόν καμιά ώρα, και ενώ από μέσα μου έβριζα που και τα σκάμε στα e-pass και τα μισά πρωινά μας καλοσωρίζουν φωτεινές ενδείξεις «Μεγάλες καθυστερήσεις προς Ελευσίνα» δεν ξέρω πως μου ‘ρθε και θυμήθηκα την Πολυάννα και άρχισα να προσπαθώ να κάνω θετικές σκέψεις. Μια χαρά ήμαστε εδώ κολλημένοι, θα ήταν χειρότερο να ήμουνα στο ατύχημα που έκλεισε τη λωρίδα, τι και αν άργησα στη δουλειά και βρήκα θέση στο πιο μακρινό πάρκιν κοντά δεκάλεπτο από την είσοδο θα κάνω πρωινό περπάτημα-γυμναστική, τι και αν σχεδόν όλοι έχουν πλακωθεί σχεδόν με όλους στο γραφείο και έχουν κάτι μούτρα στο πάτωμα, εγώ όντας στην κοσμάρα μου δεν έχω τσακωθεί με κανέναν, τι και αν είχα τόσο τρέξιμο τις τελευταίες δύο βδομάδες που κατάφερα να βγω μόνο δύο φορές, το πρόλαβα το deadline τελικά, τι και αν το cd-player στο αυτοκίνητο σχεδόν σε κάθε τούνελ αποκτά προσωπικότητα και από το cd to γυρίζει μόνο του σε ένα σταθμό με σκυλάδικα… και κάπου εδώ κόλλησα. Και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα θετικό, μόνο πως οι ηλεκτρονικές μου συσκευές όντως τείνουν να διαθέτουν προσωπικότητα και σε λίγο θα αρχίσω να φοβάμαι και για τις υπόλοιπες, τις πιο απλές, μήπως η καφετέρια αντί για γαλλικό βγάζει καπουτσίνο και ο βραστήρας αρχίσει να παγώνει το νερό. Δεν γύρισα όμως στο τσαντίλα mood γιατί αύριο θα είμαι σε μια άλλη χώρα που δε θα με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά, μόνο βόλτες, ψώνια, αχνιστοί καφέδες και παγωμένες guinness και βόλτες ξανά και ας κρατήσει μόνο για λίγες μέρες, έρχομαιιιιιι!