monika rides

[photo from myspace]

Πηγαίνοντας στο Gagarin χτες βράδυ μου πέρασε η σκέψη ότι δεν πάω καλά, καθημερινή, ψοφόκρυο, πρωινό ξύπνημα την άλλη μέρα στις εφτά παρά και εμείς να τρέχουμε στη Λιοσίων στις συναυλίες. Όταν φτάσαμε είχαν ξεκινήσει οι My Wet Calvin, δηλαδή ένα γιγαντιαίο ποντίκι και μια υπερμεγέθης φράουλα, μας χάρισαν και cdακι καινούργιο, με ξεχωριστό artwork όπως πάντα. Μου αρέσουν οι My Wet Calvin, όμως η αλήθεια είναι πως θα προτιμώ πάντα λίγο παραπάνω στους Relevant Box .

Λίγη ώρα αργότερα όταν ανέβηκε η Μόνικα στη σκηνή τα ξέχασα όλα, την κούραση που ήμουνα από το πρωί στους δρόμους , το βάρος της τσάντας που κουβαλούσα, τη φίλη δίπλα μου, τις τύψεις για τη γιορτή που είχα χάσει για να πάω στη συναυλία, άδειασε το κεφάλι μου. Πώς είναι όταν αρχίζεις να ερωτεύεσαι, νοιώθεις αυτό το μούδιασμα στο στομάχι που απλώνεται σε όλο σου το σώμα, ο κόσμος χάνεται και μένεις με ένα χαζό χαμόγελο; Κάπως έτσι ήμουνα όση ώρα τραγουδούσε, όταν την είχα δει στη Γιορτή της μουσικής είχα εντυπωσιαστεί αλλά χτες ήταν απίστευτη! Έχει φωνάρα, σκηνική παρουσία, συνθέσεις, ψυχή, το αξίζει το hype.

Τους Mary and the Boy δεν τους πρόλαβα, ήταν που πλησίαζε η ώρα δώδεκα και η άμαξα θα γινόταν κολοκύθα, ένας φίλος που πέτυχα στο Gagarin μου είπε ότι ή τους λατρεύεις ή τους μισείς, αυτός ανήκει στην πρώτη κατηγορία, εγώ δεν έχω μάθει ακόμα.