I predict a riot - "2"

Πήγα με μικρή επιφύλαξη στους Kaiser Chiefs το Σάββατο κυρίως λόγω του απίστευτου hype που τους περιβάλλει. Και ήταν σούπερ! Τόση ενέργεια, κοπάνημα, στρίμωγμα, ουρλιαχτά χαράς, χοροπηδητό είχα καιρό να ζήσω, μου θύμισε κάτι συναυλίες Τρύπες το 95 που φεύγαμε δαρμένοι από το ξύλο αλλά απόλυτα ευτυχισμένοι. Κράτησε μόνο 60 λεπτά αλλά ήταν ψιλοαναμενόμενο, έπαιξαν σχεδόν όλο το ‘Employment’ και κάποια καινούργια, όλα τα λεφτά ήταν ο Ricky Wilson, απίστευτος frontman, επικοινωνιακός και καραγκιοζάκος, τυπική αγγλόφατσα, έκανε μέχρι και stage diving, μια ώρα κοπανιότανε ασταμάτητα οδηγώντας το πλήθος από 16χρονα πιτσιρίκια στην αλλοφροσύνη. Για τους Matisse που άνοιξαν τη συναυλία λέω να μη σχολιάσω γιατί θα γίνω πολύ κακιά. Απλά να σκεφτούν λίγο το ‘η σιωπή είναι χρυσός’ ή ότι απλά καμιά φορά είναι καλύτερα να μασάς (ή έστω τραγουδάς) παρά να μιλάς.

Κυριακή βράδυ, στο Παλλάς για το 2 του Παπαϊωάννου, ψάχνω να βρω λέξεις για να περιγράψω αυτό που παρακολούθησα. Είμαι άσχετη από χοροθέατρα, είχα δει παλιότερα όμως άλλη παράσταση της Ομάδας Εδάφους και δεν ήμουνα εντελώς απροετοίμαστη. Στην αρχή προσπαθούσα να βρω τα κρυμμένα νοήματα και να δώσω λογική υπόσταση στις εικόνες, λίγο αργότερα, όταν μπήκε η μουσική του Κωνσταντίνου Β. απλά αφέθηκα. Όλα φάνταζαν λίγο μαγικά, κάποιες φορές σχεδόν ταχυδακτυλουργικά, προσπαθούσα να ανακαλύψω τα κρυμμένα τρικ, ειδικά στις σκηνές που οι κινήσεις των χορευτών ήταν σαν σε slow motion πάνω στα ηχοτοπία του Κ.Β. Απίστευτη κίνηση, φωτισμός, σκηνικά και σούπερ η μουσική. Μελαγχολία και μοναξιά, σάτιρα και κυνισμός, ελπίδα και χαμόγελα, όλα μαζί να εναλλάσσονται. Μπορεί το 1 να γίνει 2;