the turn of the screw

Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι μετά από κάθε βόλτα στην ΙΚΕΑ θα ακολουθούσαν ώρες αναγκαστικής αυτοψυχανάλυσης και ψυχοθεραπείας κατά τη διάρκεια συναρμολόγησης. Ότι θα μου ερχότανε κουτί οι γνώσεις που αποκόμισα στην παιδική μου ηλικία ως μοναχοπαίδι και βοηθός του μπαμπά μου που μονίμως κάτι μαστόρευε και με έστελνε στην αποθήκη για τον κάβουρα, το νεροζύγι και άλλα εργαλεία. Ότι θα ξεστόμιζα τη φράση ‘χμ, έχει δύο μεγέθη καβίλιες, να προσέξουμε’. Ανοίγεις τις flatpack συσκευασίες, κάθεσαι σταυροπόδι στο πάτωμα, μελετάς τις οδηγίες και αρχίζεις το βίδωμα. Μιλάμε για πολύ βίδωμα όμως. Αδειάζει το μυαλό σου, ιδρώνεις, κάνεις ακροβατικά για να φτάσεις μερικά σημεία, δε σκέφτεσαι τίποτα παρά μόνο τη συναρμολόγηση. Κάπου προς το τέλος και ως υπεύθυνη για το σακούλι με τις βίδες, ροδέλες, καβίλιες, παθαίνεις ένα πανικό, είναι ‘η κρίση της τελευταίας βίδας’ που νομίζεις ότι χάθηκε ενώ είναι κρυμμένη στον πάτο και εσύ φοβάσαι πως θα μείνεις με μια μισοτελειωμένη παπουτσοθήκη. Practice makes perfect όμως και με τον καιρό βελτιώνεσαι, κάνεις πιο μεθοδική δουλειά, βλαστημάς τα κουτσοεργαλεία σου (ΙΚΕΑ και αυτά) και ζηλεύεις τα ηλεκτρικά κατσαβίδια του μπαμπά σου. Και μετά καμαρώνεις τα δημιουργήματα σου ή θέλεις να βρίσεις κάποιον όταν δεν τσουλάει το συρτάρι του κομοδίνου αλλά που, αφού το έφτιαξες με τα χεράκια σου. Τελευταία συναρμολόγηση τραπεζαρία, χρόνος ρεκόρ, δεν πρόλαβε να τελειώσει το cd με τα best των suede, ‘life is just a lullaby’ τραγουδάει ο Brett ενώ βιδώνω, ξαναβιδώνω και βιδώνω λίγο ακόμα.

ΥΓ: Με αφοργμή το απολαυστικό κείμενο του Νένε στο τελευταίο Athens Voice “...είμαι μόνος μου στο IKEA. Tο μαγαζί που το έφτιαξε ο Θεός για να σου δείξει ότι αν είσαι μόνος σου, δεν σου αξίζουν τα ωραία ξύλινα σουηδικά έπιπλα, ούτε η απόλαυση να τα μοντάρεις, ούτε καν με κάποιο γνωστό σου δεν ήρθες, φτου σου! Να δω πώς θα τα κουβαλήσεις παλιομπάκουρα…συνέχεια εδώ”