styloroc nites (and days) of suburbia

Είχα συνηθίσει τις διαδρομές στο κέντρο, η πρώτη σιωπηλή καλημέρα στο χαμογελαστό κοπράκι που κοιμόταν πάντα μπροστά από τη Μεγάλη Βρετανία, μετά το σουσαμένιο κουλούρι, Φιλελλήνων και Μητροπόλεως γωνία, κάθε Πέμπτη Athens Voice και Lifo από τα ΄Εβερεστ και το Γρηγόρη, με τις πρώτες λιακάδες το χειμώνα καφές στο Μοναστηράκι και τα καλύτερα ψώνια στην Ερμού σκαστή από τη δουλειά, άδεια τα μαγαζιά στις 10 το πρωί. Δακρυγόνα και ΜΑΤ εναλλάξ κάθε Τετάρτη ή Πέμπτη, ένα λεωφορείο πήχτρα που βλαστημούσες και ταξί ή ποδαράτο άλλες φορές. Ενάμισι χρόνο τώρα είχα συνηθίσει να δουλεύω στο κέντρο, να πετάγομαι στο κέντρο, να ζω σχεδόν κέντρο. Και μετά ήρθαν οι μετακομίσεις. Μια κανονισμένη από πέρυσι που άργησε λίγο, μια άλλη που υπήρχε σαν φήμη αλλά έσκασε σαν βόμβα αναπάντεχα.

Πάνε δύο βδομάδες που έγινα commuter, δε λέω να συνηθίσω, πως άλλωστε αφού όλη μου τη ζωή η μεγαλύτερη καθημερινή απόσταση ήταν αυτό το μισάωρο του τελευταίου χρόνου. Τώρα πήζω στην κίνήση, ψάχνω να παρκάρω, κατεβαίνω σκάλες, επιβίβαση, Μέσο Μαζική Μεταφοράς Νο 1, ανεβαίνω σκάλες, περπατάω ρίχνοντας βιαστικές ματιές στους πρωινούς ταξιδιώτες που λιάζονται έξω στα τραπεζάκια πριν πάρουν το τρένο, ξανακατεβαίνω και ξανανεβαίνω σκάλες, επιβιβάζομαι στο ΜΜΜ 2 και χαζεύω την Κωνσταντινουπόλεως, καφές από το κόκκινο ikea θερμός, απλωμένες μπουγάδες, βρώμικες πολυκατοικίες, ο ορίζοντας ανοίγει, φτάνουμε, mind the gap, ποιο κενό, κανονικός, λεπτός άνθρωπος χωράει να πέσει μέσα.

Σχεδόν δυόμισι ώρες κάθε μέρα για τη βασική διαδρομή, νέο σπίτι προς νέο κτίριο δουλειάς και τούμπαλιν, μου λείπει το κέντρο, σάουντρακ δισκογραφία lucksmiths και guild league, ‘hey, it’s a beautiful day, and I’m starting to feel a lot better so wake up, wake up, it’s T-shirt weather’ τραγουδάει ο Tali και πως τα καταφέρνει με κάνει να τα ξεχνάω όλα και να χαμογελάω σαν χαζό μέσα σε ένα σαρδελοποιημένο βαγόνι.