17 again

Παύλος Παυλίδης@gagarin, 30-03-07

Είχε μια γλυκιά νοσταλγία η βραδιά της Παρασκευής, δεν ξέρω πως που μου 'ρθε να πάω στη συναυλία, τα Σπαθιά ήταν μια φάση της ζωής μου από τα 16 μέχρι το πολύ τα 20, ούτε που θυμάμαι σε πόσα live τους είχα πάει τότε, μετά έβαλα τα cd στο ράφι και τα άκουγα σπάνια ή ποτέ, παρακολουθούσα όμως την πορεία του Παυλίδη. Την Παρασκευή ήταν σαν να ξανάγινα 17 για δυόμισι ώρες, έπαιξε τους δύο προσωπικούς του δίσκους και Σπαθιά, όταν άκουσα το Ατλαντίς κάτι μέσα μου άρχισε να λειώνει, μα καλά πως μένουν οι στίχοι έτσι εντυπωμένοι τόσα χρόνια μετά; Απορία, τα σημερινά πιτσιρίκια είναι εντελώς ψόφια; Βγάζανε φωτογραφίες με το κινητό, φτιάχνανε τη φράντζα τους και μερικά ρίχνανε και κάνα χορό. Θυμάμαι τα απίστευτα χοροπηδητά στις πρώτες σειρές, τις ψιλοκαφρίλες και τα τρελά σπρωξίματα, τον ιδρώτα να τρέχει και τη φωνή να κλείνει, όταν γραπωνόσουνα από αγνώστους γιατί φοβόσουνα ότι αυτό ήταν, θα σε τσαλαπατήσουν. So many memories...

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμίσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά

Γελάς γιατί σε θέλω κατεβάζεις το καπέλο
και μου λες λοιπόν θυμίσου
σαν ταινία η ζωή σου να κυλά