music is my radar

[leeds festival, summer 2001)

Πέτυχα χτες προσφορά σε κεντρικό δισκάδικο τα 'singles' των suede και δε συγκρατήθηκα, το πήρα παρόλο που λίγο ή πολύ είχα τα περισσότερα τραγούδια. Και έβαλα το cd να παίζει ξανά και ξανά όταν γύρισα στο σπίτι, θυμήθηκα τη συναυλία τους στο Βύρωνα πριν χρόνια, πόσο τους είχα αγαπήσει κάποτε, πως τραγουδούσαμε στα 17 όταν τους είχαμε ανακαλύψει... because we're young, because we're gone, we'll scare the skies... Ήθελα να ψάξω σε όλα τα κουτιά να ξεθάψω την κασέτα που μου είχε γράψει η Βιβή στο Λύκειο και να παραδοθώ στη νοσταλγία.

Και συνειδητοποίησα πως αν μου πάρουν τη μουσική θα χαθώ, θα αποπροσανατολιστώ, θα γίνουν όλα άχρωμα, κενά. Πως έχω συνδέσει τα πάντα με τη μουσική, πως την πρώτη φορά που ένιωσα αληθινά ζωντανή ήταν ένα καλοκαίρι γύρω στα 16 μου σε μια συναυλία Τρύπες στο νησί. Τραγουδούσα τους στίχους από το 'Δε χωράς πουθενά' και χαμογελούσα - εκεί χωρούσα, εκεί ανήκα. Μετά πέρασε ένας χειμώνας που δεν είχα αφήσει λευκό εξώφυλλο ή περιθώριο στα βιβλία της δέσμης - τα κατεβατά των Στέρεο Νόβα και οι εκπομπές του Πετρίδη, τα 120 Minutes και το Alternative Nation στο Mtv, η ζήλεια για όλα αυτά που διαβάζαμε στο 01 ότι γινόταν στην Αθήνα και εμείς είμαστε αλλού. Ένα χρόνο αργότερα στην Αθήνα, οι πρώτες συναυλίες στο Αν και το Ρόδον, οι βόλτες στο Happening και το Ζαχαρία για δίσκους, το indie free και ο Ρόδον FM και αργότερα το Plan B και το Mad, η Αντίπαρος και τα fanzine. Όλες οι στιγμές από τα χρόνια που πέρασαν επιστρέφουν με το δικό τους σάουντρακ, από την ανεξάρτητη ελληνική σκηνή στην brit pop, από τους Joy Division και τους Cure στο indie και την twee pop.

Ένα Πάσχα που γυρίσαμε για τις διακοπές στο νησί και ξαναβρεθήκαμε, είχες ανακαλύψει και εσύ τους Belle and Sebastian, παίζαμε τα cd και τραγουδούσαμε στο παιδικό σου δωμάτιο και ήταν σαν να είχαμε ξαναανακαλύψει το νόημα του κόσμου. Τόσα χρόνια μετά και ακόμα δεν έχω βαρεθεί τίποτα, ρουφάω τραγούδια και διαβάζω reviews, ενθουσιάζομαι σαν μικρό παιδί όταν ανακαλύπτω καινούργια συγκροτήματα και νοιώθω φίλους μου ανθρώπους που δε θα γνωρίσω ίσως ποτέ απλά γιατί μοιραζόμαστε τις ίδιες μουσικές. Και δεν περνάει μέρα χωρίς μουσική, στις διαδρομές στα λεωφορεία και στο μετρό, στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, ακόμα και στον ύπνο μου κάποιες φορές τα όνειρα έχουν μουσική.

Music is my radar... don't ever take it away from me. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα κόσμο mute, μια ζωή στο mute. Και μου είναι τόσο δύσκολο να καταλάβω τους ανθρώπους που ζουν χωρίς μουσική.