manchester

Είχα ξεχάσει πόσο οικεία νοιώθω στην Αγγλία. Πόσο at home. Πάνε δύο χρόνια απο το τελευταίο ταξίδι, Newcastle τότε, Manchester τώρα, 'business or pleasure?' με ρωτάει ο φλύαρος άγγλος διπλανός μου και μου έρχεται να βάλω τα γέλια, 'do I seem businesslike to you?' σκέφτομαι, 'just visiting a friend' απαντάω ευγενικά όμως και χαζεύω τα fluffy σύννεφα.

4 γεμάτες μέρες έχουμε στο Μάντσεστερ, λέγαμε πως θα πάμε μονοήμερη αλλά που να ξεκουνήσουμε. 4 μέρες με ατέλειωτες catching up συζητήσεις, Νick Drake και Jens Lekman για σάουντρακ, pints of bitter και φλυτζάνια αχνιστό τσάι, τσουχτερό κρύο και λιακάδα, χαλαρές βόλτες, μια συναυλία και ένα indie club, μαγαζιά, βιβλιοπωλεία, βροχή και λίγο χιόνι και τα πιο τέλεια chocolate chip cookies ever. Δεν είναι όμορφο το Μάντσεστερ, θα το διαβάσεις αγαπητή μου το ξέρω και θα μουτρώσεις, έχει όμως ένα ωραίο feeling, σου αποπνέει σχεδόν δέος, τόσα συγκροτήματα, τόσες μουσικές, θέλεις να κάνεις madchester tour, 'εδώ έζησε ο Ian Curtis, εδώ έδωσαν την πρώτη συναυλία οι Stone Roses, εδώ φωτογραφήθηκαν οι Smiths...' Πας στο σούπερ μάρκετ και μπορεί να διαλέγεις μαρούλια παρέα με τον Ian Brown που μάθαμε ότι έμενε - μένει ακόμα(?) εκεί γύρω.

Μετά είναι αυτή η αίσθηση του οικείου που με συντρόφευε, από όταν έφτασα στο κέντρο της πόλης και έκατσα για καφέ περιμένοντας να σχολάσεις και να 'ρθεις να με πάρεις, σαν να ήταν μια συνηθισμένη Παρασκευή και θα συναντιόμασταν για μπύρες μετά τη δουλειά. 3 layers ρούχων για το κρύο, μονότονες διαδρομές με το λεωφορείο διασχίζοντας τα μουντά προάστια, small talk στα ταμία και 'thank you' στους οδηγούς, εσύ σαν να έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή εκεί, εγώ σαν να μην πάνε τόσα χρόνια από τότε που έφυγα από την Αγγλία.