29

Έγινα 29 λοιπόν, κάποιος μου είπε ότι μπήκα στα 30 αντί ότι έκλεισα τα 29 και ακούστηκε τόσο διαφορετικό! Θυμάμαι όταν ήμασταν μικροί, ακούγαμε στις ειδήσεις για τον 30χρονο τάδε και μας φαινόταν τόοοσο μεγάλος. Δεν ξέρω που πάει ο χρόνος που περνάει, είναι οι μέρες που φεύγουν άσκοπα χωρίς να αφήνουν ίχνος πίσω τους, μουντές, άχρωμες, αδιάφορες, είναι εκείνες που θέλεις να ξεχάσεις για πάντα, να τις καταχωνιάσεις σε ένα κουτί παπουτσιών στο βάθος της ντουλάπας, να το ανοίξεις χρόνια μετά όταν η νοσταλγία θα έχει κάνει το θαύμα της και όλα θα μοιάζουν κάπως πιο συμπαθητικά. Και είναι και οι στιγμές που θέλεις να σταματήσει ο χρόνος για πάντα, που μπορείς να πεθάνεις επιτόπου από ευτυχία και να μη σε νοιάζει τίποτα, οι καλύτερες μέρες. «Οι καλύτερες μέρες είπες είναι κοντά, οι καλύτερα μέρες έρχονται κρυφά…» που έλεγε εκείνο το παλιό τραγούδι των Ονειροπαγίδα.

Έγινα 29 και ακόμα δεν είμαι σίγουρη ότι έχω βρει τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, έφτιαχνα τα γλυκά, τούρτα σοκολάτα με φράουλες και τσιζκέικ βατόμουρο, χτυπούσα τη σαντιγί, καβούρδιζα τα αμύγδαλα, έστρωνα τις κρέμες και τις μαρμελάδες με σάουντρακ decemberists και ελληνικά indiepop και σκεφτόμουνα πως μάλλον μια ζωή δεν είναι αρκετή για να προλάβω να κάνω και να δω όλα όσα θέλω και πως καθόλου δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που βαριούνται. Σε μια άλλη παράλληλη ζωή θα μάθαινα ζαχαροπλαστική και θα έφτιαχνα ένα γλυκούλικο, πολύχρωμο εργαστήρι. Θα ξυπνούσα κάθε πρωί και θα δοκίμαζα μια άλλη συνταγή, ανάλογα με τη διάθεση μου, θα έβαζα ένα cd να παίζει και θα πειραματιζόμουνα με τις γεύσεις και τα υλικά. Έσβησα τα κεράκια όμως και ξέχασα να το ευχηθώ, του χρόνου τώρα ξανά : P