moving houses ≠ clutter

Είναι ένα ηλιόλουστο σαββατιάτικο πρωινό, ξυπνάω με όρεξη και παίρνω τη μεγάλη απόφαση. Ήρθε η ώρα για την ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ. Η ώρα να ξαναξεκινήσω δηλαδή την εκκαθάριση που κάτι μήνες πριν είχε λήξει μάλλον άδοξα σαν κάποιος να πάτησε ένα μεγάλο pause στο κεφάλαιο μετακόμιση. Τι μένει και τι πετιέται; Ντουλάπα, βιβλιοθήκη ή τα άπειρα συρτοροκουτιά φοιτητικής επίπλωσης χαρτομανια; Είναι και αυτή η κακή συνήθεια που ’χω να μαζεύω κάθε λογής σκατουλάκια- σουβενίρ από ταξίδια, άσε τις στίβες με βιβλία και cd. Το κόκκινο double-decker λεωφορειάκι από το πρώτο ταξίδι στο Λονδίνο, ένα μπλε ξύλινο κηροπήγιο από την πενταήμερη στις Βρυξέλλες με το σχολείο, το καλειδοσκόπιο που μου χάρισε η κολλητή κάπου στο Γυμνάσιο, η murano χταποδοοικογένεια από την Ιταλία όταν ήμουν 6- το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό, μερικά χταπόδια έχουν μείνει τετράποδα αλλά τι να γίνει.

Δεν μπορώ να πετάξω τίποτα, θέλω να με χαστουκίσω, να πάψω να είμαι τόσο ηλίθια συναισθηματικά δεμένη με χαζά αντικείμενα, δύσκολο όμως. Αντί για αυτό αφήνω την εκκαθάριση για άλλη μέρα, θα φωνάξω φίλους να κάνουν εξέδρα στον καναπέ και να φωνάζουν ‘ΠΕΤΑΞΕ ΤΟ, ΑΣΤΟ ΠΙΣΩ, ΔΕΝ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ!!’. Σκέφτομαι πως όταν γεράσω θα γίνω σαν αυτές τις κυρίες με τα λουλακί μαλλιά που κάθονται σε cosy πολυθρόνες περιτριγυρισμένες από χιλιάδες φωτογραφίες, κάδρα και μικροαντικείμενα, θα πίνω αρωματικό τσάι από τη μπλε, φθαρμένη τσαγιέρα που αγόρασα το 2002 από μια υπαίθρια αγορά στο Άμστερνταμ και θα χαϊδεύω τη χοντρή, χνουδωτή γάτα μου, νοσταλγώντας το παρελθόν.