αύριο, μια άλλη χώρα
Υπάρχουν κάποιες πόλεις που μένουν στην καρδιά σου για πάντα, είναι love at first sight που διαρκεί και εσύ επιστρέφεις ξανά και ξανά, δεν υπάρχει λογική, απλά κάτι μέσα σου κάνει κλικ σαν να έμενες εκεί σε μια άλλη ζωή, δε νοιώθεις τουρίστας αλλά μπορείς να φανταστείς την καθημερινότητα σου εκεί. Μέχρι τώρα δύο πόλεις το έχουν κάνει αυτό το κλικ, είναι τυχαίο που και στις δυο τα ενοίκια είναι απλά εξωπραγματικά; Τη δεύτερη φορά στο Άμστερνταμ μέναμε στην εστία του πανεπιστημίου, είχα μάθει τα στενά της παλιάς πόλης απέξω και ανακατωτά, βόλτες στα κανάλια και το vondelpark, ξενύχτια και μοναστηριακές μπύρες σε κρυμμένες παμπ που μας πήγαιναν οι tutors, πάμφθηνο και πεντανόστιμο surinamese φαγητό σε ένα εστιατόριο χωμένο στο red light district, στο σουπερμάρκετ μου μιλούσαν ολλανδικά, ήθελα να πάρω ποδήλατο και να μείνω για πάντα, ούτε δυο βδομάδες δεν κράτησαν τα σεμινάρια και πρόλαβα να νοιώσω λίγο local.
Την Δευτέρα που πέρασε, χαζεύοντας τον κόσμο στην Piccadilly line για αεροδρόμιο, για άλλη μια φορά δεν ήθελα να φύγω. Άλλη πόλη, άλλη χώρα, άλλο κλικ, ήθελα να είναι ένα συνηθισμένο Δευτεριάτικο πρωινό που πήγαινα στη δουλειά, πατικωμένη μες στον κόσμο, να σκέφτομαι το σ-κ που πέρασε και να κάνω σχέδια για το επόμενο, πέμπτη, έκτη φορά στο Λονδίνο, έχω χάσει το μέτρημα, κάπου πριν 10 χρόνια το πρώτο ταξίδι και εγώ να επιστρέφω ξανά και ξάνα και κάθε φορά να θέλω να μείνω για πάντα. Δεν ξέρω πως θα είναι όταν περνάς ώρες κάνοντας commuting, όταν δίνεις 500 λίρες για ένα δωμάτιο σε σπίτι με συγκατοίκους, όταν νυχτώνει κάποιες μέρες από τις 4 και αν τελικά σε καταπίνει το μέγεθος και ο ρυθμός της πόλης. Βαρέθηκα όμως να σκέφτομαι τα αν, τα πώς και τα ίσως, έχω πάλι τάσεις φυγής, μια φράση-τίτλος βιβλίου, στριφογυρνά στο μυαλό μου, ‘αύριο, μια άλλη χώρα’, ίσως έχει έρθει η ώρα να την κάνω…
Την Δευτέρα που πέρασε, χαζεύοντας τον κόσμο στην Piccadilly line για αεροδρόμιο, για άλλη μια φορά δεν ήθελα να φύγω. Άλλη πόλη, άλλη χώρα, άλλο κλικ, ήθελα να είναι ένα συνηθισμένο Δευτεριάτικο πρωινό που πήγαινα στη δουλειά, πατικωμένη μες στον κόσμο, να σκέφτομαι το σ-κ που πέρασε και να κάνω σχέδια για το επόμενο, πέμπτη, έκτη φορά στο Λονδίνο, έχω χάσει το μέτρημα, κάπου πριν 10 χρόνια το πρώτο ταξίδι και εγώ να επιστρέφω ξανά και ξάνα και κάθε φορά να θέλω να μείνω για πάντα. Δεν ξέρω πως θα είναι όταν περνάς ώρες κάνοντας commuting, όταν δίνεις 500 λίρες για ένα δωμάτιο σε σπίτι με συγκατοίκους, όταν νυχτώνει κάποιες μέρες από τις 4 και αν τελικά σε καταπίνει το μέγεθος και ο ρυθμός της πόλης. Βαρέθηκα όμως να σκέφτομαι τα αν, τα πώς και τα ίσως, έχω πάλι τάσεις φυγής, μια φράση-τίτλος βιβλίου, στριφογυρνά στο μυαλό μου, ‘αύριο, μια άλλη χώρα’, ίσως έχει έρθει η ώρα να την κάνω…
posted by on_a_sunbeam at 10:17 am
6 Comments:
You were in London? You should have said!
I would say this because I've chosen to live here but it's stressful and brilliant and huge and wonderful. When I'm on the bus home from work in the evening and I go over Waterloo Bridge everything is alright. Really. And the popshows are great. There's no ideal place but you should be where you want to be.
x
ti gnomi mou tin ksereis! kai kalytera tora prin arxisoun ta paidia kai ta spitia kai ola auta ta megalistika xx
:)
μην το σκέφτεσαι πολύ.
την άλλη φορά, get in touch
marianthi, I checked if there was a spiral scratch party before coming, maybe I'll be luckier next time :)
ααα, chloe, φαντάζομαι ότι αν δεν υπήρχαν αυτά, θα την είχες κοπανήσει ήδη και εσύ!
xilaren, δεν το πολυσκέφτομαι πια, I'm working on it.. για να δούμε όμως, αν θα κάτσει το θέμα δουλειάς και μετά μπορεί να βρεθούμε γειτόνισσες :)
Aaaah... don't think about it too much, just jump. The rest will follow. Promise.
Also, that used to be my favourite book for rather a long time. So sweet.
Soti Tr. used to be one of my favourite writers during most of my student years :)
Jump, jump, I agree but it's easier said than done sometimes... we will see!
Post a Comment
<< Home