deca

Σάββατο βράδυ περασμένα μεσάνυχτα κατεβαίνουμε την Αλεξάνδρας αναποφάσιστοι, να βγούμε, να μη βγούμε, έχω βάλει να παίζει ένα αρχαίο cd, compilation δικιάς μου έμπνευσης, ξαφνικά ακούγονται οι shed seven “would you stay on standby, because I need another alibi…”, είμαστε στο ύψος του decadence, κάτι με σπρώχνει να στρίψω αριστερά στα φανάρια και να ανέβω μετά από χρόνια τα φαγωμένα, μαρμάρινα σκαλιά της εισόδου στο «σπίτι του παλιού αντιβασιλιά». Δεν έχουν αλλάξει πολλά, μόνο η θέση του dj και οι τιμές στα ποτά, το μέρος ψιλοάδειο, θέλω να βολτάρω και να δω αν όλα είναι στη θέση τους όπως όταν γυρίζω στο πατρικό και ψαχουλεύω τα ντουλάπια. Είναι σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος, ο εξαερισμός παραμένει άγνωστη λέξη, οι τοίχοι και οι τουαλέτες ακόμα πιο βρώμικες και φθαρμένες, τη θέση του μπάρμπα Νίκου έχει πάρει μια παχουλή Courtney Love wannabe οξυζεναρισμένη ξανθιά με θαλασσί φόρεμα και δυο πιτσιρικάδες κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο ντιτζειλίκι, ενώ ο εγκέφαλος μου κατακλύζεται από αναμνήσεις καθώς το ένα φλασμπακ διαδέχεται το άλλο με ταχύτητα δεπτερολέπτων. Την πρώτη φορά που το ψάχναμε με την Ελευθερία είχε έκθεση φωτογραφίας Nick Cave, ο πρώτος χειμώνας στην Αθήνα, γυρίσαμε όλα τα στενά του Στρέφη μέχρι να φτάσουμε και τελικά ήταν θεοσκότεινα και δεν ήταν κανείς μέσα. Αργότερα οι supersonic75 βραδιές, να φουσκώνουμε τα μπαλόνια από το σπίτι, ο Γιάννης να κάνει ξυλοπόδαρα στο πρώτο πάρτι, brit pop χιτάκια for ever, ‘we are young, we run green, keep our teeth nice and clean, see out friends, see the sights, feel alright…’, τότε που η λέξη ξεγνοιασιά έπαιρνε την κανονική, πλήρη της διάσταση στις ζωές μας, χωρίς κουτσουρέματα και εκπτώσεις. Χρόνια αργότερα οι τελευταίες φορές στα belle & sebastian πάρτι, αγχωμένα ξενύχτια τις καθημερινές με την έννοια πώς σκατά θα ξυπνήσουμε για τη δουλειά την άλλη μέρα, αντέχαμε όμως ακόμα την ταλαιπωρία και ήτανε όμορφα σ’ αυτά τα πάρτι. Δεν θυμάμαι πώς και γιατί σταματήσαμε να πηγαίνουμε στο decadence, πάνε και χρόνια, είναι παρηγορητικό όμως να ξέρεις ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, μένουν εκεί σταθερά να σου θυμίζουν το παρελθόν, να σε γεμίζουν αναμνήσεις και ας μην είδαμε τελικά ποτέ τα αστέρια.