hola

Έπρεπε να το είχα καταλάβει από το αεροδρόμιο, η ουρά για το check-in θύμιζε κατάστρωμα συμβατικού πλοίου για την άγονη γραμμή, budget flying με τη vueling, η πιο πολύχρωμη πτήση που έχω πάρει, ο μέσος όρος ηλικίας δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 30, αναχώρηση 3:55 μετά τα μεσάνυχτα, στο αεροπλάνο όλοι ξεροί στον ύπνο, july skies για νανούρισμα στο i-pod, αμυδρή μυρωδιά ιδρώτα και ποδαρίλας. Στη Βαρκελώνη μετά φιλότιμες, καθημερινές προσπάθειες για τα βασικά αξιοθέατα, οι ουρές τις μιας ώρας αποτρεπτικές, βόλτες στα στενάκια του Barri Gotιc και περατζάδα στη Las Ramblas, ζέστη και υγρασία και μια αναπάντεχη, δυνατή βροχή το ένα βράδυ. Ένας μεσήλικας κύριος ολόγυμνος στις 10 το πρωί καβάλα στο ποδήλατο του λίγο πιο πέρα από το Μουσείο Πικάσο και η παρέα με τους 7 γκέι τύπους στο Ambar που ήταν σαν βγαλμένοι από ταινία του Αλμοδόβαρ- λέγαμε για τις τσάντες μας και με έβαλαν να δοκιμάσω cava, ένα είδος καταλανικης σαμπάνιας. Το ίδιο το Ambar, που θύμιζε bios και booze με τις μερίδες ποτών του pop, κάθε βράδυ σχεδόν εκεί, αψέντι, μοχίτο και τζιν, πώς αλλιώς να τα βγάλω πέρα με όλες αυτές τις συζητήσεις, Βαρκελώνη, η πόλη της ενδοσκόπησης και των αποφάσεων, να αποφασίσω τι θέλω, τι θέλω τώρα, τι είναι καλύτερο τώρα, τι θα είναι καλύτερο για αργότερα, τι είναι σωστό, τι λάθος, τι εγωιστικό, μπερδεμένες σκέψεις και αποφάσεις ζωής που μπορούν να τα φέρουν όλα τούμπα. Και κόσμος, κόσμος παντού μέσα στο κέντρο, το βράδυ κατέβρεχαν τα στενά για να καθαρίσουν και λίγο πιο κάτω κάποιοι κατουρούσαν στις γωνίες, στις αποβάθρες στο μετρό η ζέστη αποπνιχτική, Σάββατο βράδυ μετά τις 3 τα μεσάνυχτα επιστροφή από το Razzmatazz στο βαγόνι μια παρέα κοριτσιών συνεχίζουν ανέμελες να πίνουν το τσιγάρο που κρατούσαν έξω, την άλλη μέρα στο Manchester bar από ένα laptop παίζουν όσα μαζεμένα madchester χιτάκια δεν είχα ακούσει ποτέ μου. Ο Gaudi, το ambar και η νυχτερινή ζωή, τα τεράστια falafel στο maoz, η paella που ερχόταν καυτή στο τηγάνι, το ξεποδάριασμα μέσα στη ζέστη, τα στενάκια στη γοτθική πόλη και το συνοθύλευμα σκέψεων που κατέκλυζαν το κεφάλι μου, είναι τελικά ότι μου έμεινε από τη Βαρκελώνη.