growing up is hard to do

Αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνεις όταν οι γονείς σου αποκτούν τα πρώτα προβλήματα υγείας, όταν οι φίλοι σου αρχίζουν να χάνουν τους δικούς τους, όταν οι κηδείες που γίνονται σε αφορούν πιο άμεσα και κάποιοι δε φοράνε μαύρα απλά για να το παίξουν γκοθάδες. Αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνεις όταν σε προσκαλούν σε γάμους με ανησυχητική συχνότητα, όταν γεννιούνται τα πρώτα μωρά γνωστών και πας στα βαφτίσια. Όταν οι συζητήσεις γύρω σου αναφέρονται σε δάνεια, δόσεις, κυμαινόμενα επιτόκια, θεραπείες γονιμότητας και εξωσωματικές, βαφτιστικά, νυφικά, χημειοθεραπείες και εμφράγματα. Η νέα ζωή και ο θάνατος να αλληλομπλέκονται, τα προβλήματα να αυξάνονται, στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας που δεν είχες βιώσει μέχρι τώρα ή έπαιρνες πάντα κάπως ξώφαλτσα. Με τα ακουστικά στα αυτιά και την ένταση στο φουλ συνεχίζεις τις διαδρομές στο κέντρο της πόλης, προσπαθείς να επικεντρωθείς στα ευχάριστα, φαντάζεσαι μια άλλη ζωή και αγκαλιάζεις σφιχτά το χνουδωτό ιπποποταμάκι για να κοιμηθείς τα βράδια.

batteries charged

[above the clouds, airplane view]

Αναπάντεχο ταξίδι στις Βρυξέλλες, τρεις μέρες ρουφούσα εικόνες και άφηνα τη βροχή να πέφτει στο πρόσωπο, κοιτούσα μια ψηλά, το μπλε-γκρι του ουρανού και τα σύννεφα μια χαμηλά τα ξερά φθινοπωρινά φύλλα σε όλες τις αποχρώσεις του καφέ- κόκκινου, 11 χρόνια μετά από την εκδρομή στο Ευρωκοινοβούλιο με το σχολείο, δεν το φανταζόμουν ότι θα ξαναβρισκόμουν εκεί...

Στο καπάκι το Σάββατο ο Morrissey, χαρούμενος και κεφάτος, όμορφη συναυλία, αρκετά τα τραγούδια που είπε, ακόμα περισσότερα αυτά που δε χώρεσαν στα 90 λεπτά, ποιος ή ποια έπιασε το μαύρο πουκαμισάκι, ε;;;

turning alcoholic?

Παρασκευή βράδυ, προσπαθώ να κοιμηθώ, είναι κάποιες μέρες τώρα που με έχει πιάσει μια περίεργη insomnia, εγώ που συνήθως στο πεντάλεπτο έχω ξεραθεί. Κάνω τυχαίες σκέψεις μέχρι να αποκοιμηθώ και ξαφνικά με πιάνουν τα γέλια. Συνειδητοποιώ ότι σκέφτομαι τι θα κάνω με το laptop που έχει τιγκάρει ο σκληρός από τα mp3 και τις φωτογραφίες, προβληματίζομαι να πάρω εξωτερικό σκληρό ή να γράφω dvd και να σβήνω αρχεία; Κι αν χάσω, σπάσω, χαράξω τα δισκάκια, μετά τι γίνεται; Την άλλη μέρα έχω να πάω σε γάμο-τραπέζι συγγενικού προσώπου, γιατί δε σκέφτομαι πώς να φτιάξω τα μαλλιά μου, τι θα φοράνε οι άλλες, αν θα είναι ωραίο το φόρεμα μου κτλ κτλ. Έκανε κάτι λάθος η μαμά μου όταν ήμουν μικρή; Μήπως φταίει ότι είχα bibibo μεν, ήθελα και αυτοκινητάκια δε γιατί έπαιζα κυρίως με τα γομάρια τα ξαδέρφια μου στα πρώτα τρυφερά και καθοριστικά παιδικά μου χρόνια; Αποφασίζω να επικεντρωθώ στο γάμο και το μόνο που καταφέρνω είναι να αγχωθώ για το πώς θα ισορροπήσω στα τακούνια – να τι σου κάνουν τόσα χρόνια με αθλητικά.

Σάββατο βράδυ, η εκκλησία δε μας χωράει, ξεροσταλιάζουμε απέξω στην υγρασία, στο τραπέζι το ζευγάρι κάνει θεαματική είσοδο με Morrissey “You have killed me”, αναπτερώνονται οι ελπίδες μου ότι ίσως και να μην είναι τόσο χάλια. Καμιά ώρα αργότερα πίνω για να αντέξω τα νησιώτικα-ηπειρώτικα-κρητικά, στο κομμάτι του προγράμματος ντίσκο – σίξτις κάνουμε τρενάκι γύρω-γύρω όλο το μαγαζί, κάποιος βγάζει τη γραβάτα του, την ανεμίζει θεατρικά πάνω από τον κόσμο και την πετάει, 6 μπουκάλια κρασί στα 8 άτομα δεν είναι άσχημα.

Κυριακή βράδυ, ξεκινήσαμε με τη Β. για ένα ποτό στις 8.30 για να μαζευτούμε νωρίς σπίτι, καταλήγουμε να πίνουμε μέχρι να τελειώσουν τα λεφτά μας και να μετράμε τα ψιλά για το ταξί. Belle and Sebastian, Field Mice, Blur, New Order, Editors, My Bloody Valentine, Hidden Cameras, Jesus and Mary Chain, Television Personalities, τόσα χιτάκια στη σειρά είχα καιρό να ακούσω, thumbs up για τον καινούργιο dj στο pop, μήπως θα μπορούσε να παίζει και κάνα Σάββατο γιατί αν έρχομαι κάθε Δευτέρα έτσι στο γραφείο, δε με βλέπω καλα!

μίκυ μάου

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ, το ανακάλυψα σήμερα το πρωί στο blog του enteka. Ήταν δύσκολο να επιλέξω ποιο βίντεο να ανεβάσω από το youtube: nils holgerson, sport billy, inspector gadget, candy candy και στρουμφάκια στο τοπ 5. Νοσταλγία και παλιμπαιδισμός στο φουλ. Για ακόμα περισσότερα βιντεάκια, τραγούδια και σχόλια εδώ.

second life

It’s been two months now since the beginning of the course and I’ve been struggling to find time for everything. The course has been demanding but fascinating, I’ve been amazed by the possibilities that new technologies can offer in education, trying to imagine if we could ever manage to implement such tools here in Greece as I’ve been discovering more and more resources everyday. I’ve registered for numerous websites and opened so many accounts I doubt I will remember my username and password for half of them. This week’s project is ‘second life’, I didn’t have a clue what it was until now and I still can’t use it because of the high pc requirements. I’ve been reading about this new virtual world where even the BBC has rented a tropical island to stage online music festivals and the Harvard Law School has been offering courses and I felt hugely impressed and too disappointed I couldn’t fly around and explore it because of my stupid computer.

And then it hit me. A few minutes ago while I was going through another pile of printouts. Fascination turned to horror as I imagined a future “second life”. No sunny afternoons at open-air cafes watching passers-by and gossiping, no pushing and singing at concerts, no smells or flavours, no touching and kissing, no tears and smiles, just emoticons, virtual *hugs* and IMs. It sounds like a science fiction movie but I am not sure it’s that distant. It’s a warm afternoon in November, the sun is about to set and Athens is buzzing with life. I can hear the traffic from the streets, I feel the chill of the air from the open window as the sun is slowly disappearing, people are out there shopping, chatting, making plans for the night. Fortunately ‘second life’ has not ruled us yet. I was always a new technology –internet enthusiast and I still am. But only as long as my ‘second life’ is just a small part of my real life I guess.

let's get out of this country

let's get out of this country

Άκουγα το σ-κ το καινούργιο cd των camera obscura και αναρωτιόμουνα αν είχα παίξει το ‘life pursuit’ τόσες φορές όταν κυκλοφόρησε. Εντάξει μπορεί να έχω λιώσει στο repeat το ‘another sunny day’ και να δέχτηκα μια μικρή πλύση εγκεφάλου από το ραδιόφωνο για το ‘Funny Little Frog’ αλλά τα υπόλοιπα τραγούδια; Όχι δεν θα γκρινιάξω, αυτό εδώ δεν είναι ένα ποστ για τους belle and sebastian. People have the right to change and move on I guess.

Στο “Let’s get Out of This Country” η Tracyanne αναλαμβάνει όλες τις συνθέσεις και όλα τα φωνητικά και θα είναι μάλλον ψέμα να πω ότι μου λείπει ο Henderson. Indie pop ηλιόλουστες μελωδίες και εύθραυστα φωνητικά, μελαγχολία και πιο uptempo στιγμές, μια λιγουλάκι heartbroken Tracyanne και ένας πολύ συμπαθητικός τρίτος δίσκος. Χμ, αναρωτιέμαι τα είχαν τελικά με το Stuart ή ήταν απλά φήμες; Το ‘Eighties Fan’ ήταν σούπερ πάντως. Από τότε που σταμάτησα να μπαίνω στα b&s forum δε μαθαίνω και τα κουτσομπολιά γαμώτο.