in rainbows

Είναι περίεργο να ανακαλύπτεις ξανά ένα από τα κάποτε αγαπημένα σου συγκροτήματα εφτά χρόνια αφότου είχες πιστέψει ότι δεν θα κολλήσεις ποτέ ξανά με καινούργια κυκλοφορία τους. Λίγο μετά την αξέχαστη συναυλία στο Λυκαβηττό εκείνο τον Ιούνη, έβαλες τα cd δίπλα σε αυτά των pulp, suede, blur και πίστεψες ότι ένας κύκλος είχε κλείσει, the end of an era κτλ κτλ. Και είναι περίεργο τόσα χρόνια μετά να ξανακολλάς με τους radiohead, να ακούς το in rainbows παντού και συνέχεια τους δύο τελευταίους μήνες, να ψάχνεις στίχους και ημερομηνίες για τις ήδη sold-out συναυλίες. To jigsaw falling into place στο αυτοκίνητο για ανέβασμα της αδρεναλίνης στον περιφερειακό του Υμηττού όταν μπαίνεις στις στροφές, το faust arp και το all I need στο i-pod, νανούρισμα στο μετρό και τα λεωφορεία όταν γυρνάς αργά το βράδυ και με δυσκολία κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά, το weird fishes/arpeggi να παίζει σάουντρακ στο κεφάλι σου στο γραφείο ενώ θέλεις να εξαφανιστείς από κει και προσπαθείς να καταλάβεις αν το γλείψιμο και η πουτανιά είναι έμφυτα ‘χαρίσματα’ ή χρειάζονται χρόνια εξάσκησης. Όλο το cd ξανά και ξανά gloomy και συνάμα λυτρωτικό, να σε υπνωτίζει και να σου μουδιάζει τις αισθήσεις. Και μετά ο dj να βάζει το high and dry εκεί που δεν το περιμένεις κάπου στις 5 το πρωί εσύ σχεδόν ξάπλα σε ένα δερμάτινο καναπέ στο γκάζι και όλα να μοιάζουν λογικά, να χαμογελάς στον εαυτό σου και να θυμάσαι γιατί κάποτε τους είχες αγαπήσει τόσο πολύ.