moving houses ≠ clutter

Είναι ένα ηλιόλουστο σαββατιάτικο πρωινό, ξυπνάω με όρεξη και παίρνω τη μεγάλη απόφαση. Ήρθε η ώρα για την ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ. Η ώρα να ξαναξεκινήσω δηλαδή την εκκαθάριση που κάτι μήνες πριν είχε λήξει μάλλον άδοξα σαν κάποιος να πάτησε ένα μεγάλο pause στο κεφάλαιο μετακόμιση. Τι μένει και τι πετιέται; Ντουλάπα, βιβλιοθήκη ή τα άπειρα συρτοροκουτιά φοιτητικής επίπλωσης χαρτομανια; Είναι και αυτή η κακή συνήθεια που ’χω να μαζεύω κάθε λογής σκατουλάκια- σουβενίρ από ταξίδια, άσε τις στίβες με βιβλία και cd. Το κόκκινο double-decker λεωφορειάκι από το πρώτο ταξίδι στο Λονδίνο, ένα μπλε ξύλινο κηροπήγιο από την πενταήμερη στις Βρυξέλλες με το σχολείο, το καλειδοσκόπιο που μου χάρισε η κολλητή κάπου στο Γυμνάσιο, η murano χταποδοοικογένεια από την Ιταλία όταν ήμουν 6- το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό, μερικά χταπόδια έχουν μείνει τετράποδα αλλά τι να γίνει.

Δεν μπορώ να πετάξω τίποτα, θέλω να με χαστουκίσω, να πάψω να είμαι τόσο ηλίθια συναισθηματικά δεμένη με χαζά αντικείμενα, δύσκολο όμως. Αντί για αυτό αφήνω την εκκαθάριση για άλλη μέρα, θα φωνάξω φίλους να κάνουν εξέδρα στον καναπέ και να φωνάζουν ‘ΠΕΤΑΞΕ ΤΟ, ΑΣΤΟ ΠΙΣΩ, ΔΕΝ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ!!’. Σκέφτομαι πως όταν γεράσω θα γίνω σαν αυτές τις κυρίες με τα λουλακί μαλλιά που κάθονται σε cosy πολυθρόνες περιτριγυρισμένες από χιλιάδες φωτογραφίες, κάδρα και μικροαντικείμενα, θα πίνω αρωματικό τσάι από τη μπλε, φθαρμένη τσαγιέρα που αγόρασα το 2002 από μια υπαίθρια αγορά στο Άμστερνταμ και θα χαϊδεύω τη χοντρή, χνουδωτή γάτα μου, νοσταλγώντας το παρελθόν.

χρααατς!

Χράατς, στο Μουσείο Μπενάκη, πήρε παράταση μέχρι 29/4, θέλεις να βουτήξεις τα φορεματάκια από τον τοίχο και να τα κρύψεις στο βάθος της ντουλάπας σου μέχρι να 'ρθει το καλοκαίρι, μετά χαζεύεις την κίνηση στην Πειραιώς μέσα από τις τζαμαρίες και μελαγχολείς για λίγο που θα ξαναδείς την αδελφική σου φίλη σε κάνα εξάμηνο πάλι.

away

17 again

Παύλος Παυλίδης@gagarin, 30-03-07

Είχε μια γλυκιά νοσταλγία η βραδιά της Παρασκευής, δεν ξέρω πως που μου 'ρθε να πάω στη συναυλία, τα Σπαθιά ήταν μια φάση της ζωής μου από τα 16 μέχρι το πολύ τα 20, ούτε που θυμάμαι σε πόσα live τους είχα πάει τότε, μετά έβαλα τα cd στο ράφι και τα άκουγα σπάνια ή ποτέ, παρακολουθούσα όμως την πορεία του Παυλίδη. Την Παρασκευή ήταν σαν να ξανάγινα 17 για δυόμισι ώρες, έπαιξε τους δύο προσωπικούς του δίσκους και Σπαθιά, όταν άκουσα το Ατλαντίς κάτι μέσα μου άρχισε να λειώνει, μα καλά πως μένουν οι στίχοι έτσι εντυπωμένοι τόσα χρόνια μετά; Απορία, τα σημερινά πιτσιρίκια είναι εντελώς ψόφια; Βγάζανε φωτογραφίες με το κινητό, φτιάχνανε τη φράντζα τους και μερικά ρίχνανε και κάνα χορό. Θυμάμαι τα απίστευτα χοροπηδητά στις πρώτες σειρές, τις ψιλοκαφρίλες και τα τρελά σπρωξίματα, τον ιδρώτα να τρέχει και τη φωνή να κλείνει, όταν γραπωνόσουνα από αγνώστους γιατί φοβόσουνα ότι αυτό ήταν, θα σε τσαλαπατήσουν. So many memories...

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμίσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά

Γελάς γιατί σε θέλω κατεβάζεις το καπέλο
και μου λες λοιπόν θυμίσου
σαν ταινία η ζωή σου να κυλά