lost for words

[σούπερ εθιστικό το spell with flickr, το ανακάλυψα στο blog της dimitra daisy]

Όταν διαμαρτύρεσαι για τεμπελιές και βαρεμάρα στη δουλειά πρέπει τελικά να προσέχεις τι εύχεσαι γιατί μπορεί ξαφνικά όλα να γυρίσουν τούμπαλιν μια μέρα. Αυτό σε συνδυασμό με μια αίσθηση απίστευτης τεμπελιάς και ντάγκλας έκαναν τις τελευταίες βδομάδες να περάσουν σε κλάσματα δευτερολέπτων. Μεσολάβησαν τα γενέθλια μου και ναι, έγινα 30, κεράκια μίκι μάους σε σπιτική τούρτα-φράουλα από τα χεράκια μου. 4 βδομάδες πιο μετά ανακάλυψα την πρώτη άσπρη τρίχα, άσχετα αν το νέο μου κούρεμα ώρες ώρες με κάνει να φαίνομαι 16. Τώρα είμαι 30, μπορώ να το παίζω κουρασμένη και να σέρνομαι με τις πιτζάμες όλο το σ-κ και να βλέπω απανωτά επεισόδια gilmore girls και τα καινούργια lost, να αρχίζω γράμματα προς το Manchester που δεν ολοκληρώνονται ποτέ, να κάνω ώρες ολόκληρες για να μεταφράσω μια σελίδα ατενίζοντας έξω από το παράθυρο του γραφείου, 4 βδομάδες τώρα I’m lost for words. Και μετά, το φεστιβάλ του velvet στο bios, κοκτέιλ τζιν-αψέντι στην κωνσταντινουπόλεως και ζομπι στην κλειτίου, καροτόπιττα και gluhwein στις πολύχρωμες μαξιλάρες του bliss, μια μεγάλη βόλτα στην πλάκα, στη συναυλία του κ.βήτα το 'κλεμμένο ποδήλατο' καπάκι στο 'μιράντα', καλοκαίριασε και δεν προλάβαμε ούτε τα παλτά να φυλάξουμε, χαζεύω τη φωτογραφία του jens, βγάζει τόση αισιοδοξία, ας είναι έτσι οι μήνες που έρχονται, σαν μια ατέλειωτη βαρκάδα μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα.

[pic stolen from jens' blog]