refurbishing

Ο Ιούλης θα ήταν υποτίθεται μήνας ξεκούρασης, μια προθέρμανση για τις κανονικές καλοκαιρινές διακοπές, μεσημεριάτικες ξάπλες μετά τη δουλειά και μετά βόλτες, θερινά και catching up. Κολυμβητήριο ή μονοήμερες εδώ γύρω να φύγει η κούραση και η ασπρίλα του χειμώνα και κυρίως τεμπελιές, τεμπελιές, τεμπελιές...

Ο Ιούλης μπήκε με μπουλντόζες και τόνους από σκόνη και χώμα, έργα για το φυσικό αέριο και ταμπελίτσες «ευχαριστούμε για την κατανόηση» – μισή μέρα καύσωνα με κομμένο το νερό, κομπρεσέρ από τις 7 το πρωί και ξανά στις 5 το απόγευμα, μήπως το χώμα που εισχωρεί στο δέρμα μετράει για self-tan; 10 μέρες αργότερα και ενώ τα έργα μεταφέρονται στα πιο κάτω στενά, ένα νυσταγμένο πρωινό Δευτέρας υποδέχομαι τα κομπρεσέρ στο σπίτι. Η ανακαίνιση που ισως-και-να-ξεκινούσε-τον-Σεπτέμβρη είναι εδώ, μέσα στα 48 τετραγωνικά του σπιτιού μου, ας όψεται η ξαφνική επίσκεψη των γονιών. Δύο πιτσιρικάδες που πιο πολύ μου θυμίζουν κάτι παλιούς μαθητές μου από τα ΤΕΕ παρά μάστορες σπάνε τα λευκά πλακάκια με τα κολλημένα ψαράκια από το πράκτικερ, σε μια μέρα δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο από το μπάνιο και την κουζίνα, μόνο στρώσεις σκόνης παντού στα άλλα δύο δωμάτια και σακούλες με μπάζα δίπλα στον κάδο. Οι μεσημεριάτικες ξάπλες και οι βόλτες έχουν αντικατασταθεί με αγχωμένα πέρα δώθε, η πιο ζεστή μέρα του καύσωνα περιλαμβάνει ένα πηγαινέλα στη δουλειά με το αυτοκίνητο, ένα λεωφορείο, ένα τρόλει και τρία ταξί, έχω τιγκάρει το ipod με σουηδική ποπ και μουρμουράω στίχους για να μην αποκοιμηθώ στις διαδρομές, σε 10 μέρες υποτίθεται ότι θα έχει τελειώσει ο πανικός... λαλαλα...πρέπει να διαλέξουμε πλακάκια...λαλαλα...

Moving houses, moving back again, refurbishing…Ο Ιούλης μπήκε και εγώ ακόμα δεν ξέρω σε ποια χώρα θα μένω του χρόνου, ούτε πρόκειται να το μάθω για κάνα μήνα ακόμα δηλαδή, το blog βγήκε κάπως προφητικό, ποιος το φανταζόταν δύο χρόνια και πριν. Σε μια πτήση το φθινόπωρο είχα γνωρίσει έναν παππούλη γερμανό αρχιτέκτονα, ταξίδευε σε όλο τον κόσμο και εφτιαχνε παλιά σπίτια, σαν αυτά που βλέπεις στα κυριλέ περιοδικά αρχιτεκτονικής, μου είπε την ιστορία της ζωής του και γω της δικιάς μου μασουλώντας αεροπορικό junk food, δεν ξέρω πως τον θυμήθηκα τώρα, όλα είναι λίγο κουβάρι στο μυαλό μου, ίσως γιατί τότε είχα ζηλέψει τη δουλειά του, τώρα 5 στρώσεις σκόνης και καμιά 10ρια κούτες αργότερα, δεν είμαι τόσο σίγουρη τελικά.