Do you remember the first time?

Γέμισε η γειτονιά μου ξανά φοιτητές, άρχισε σιγά σιγά να καταφτάνει η καινούργια φουρνιά, τους βλέπω στη στάση, ρωτάνε για τη συχνότητα του λεωφορείου, τα ονόματα των δρόμων, ψάχνουν για "ενοικιάζεται" στις κολόνες. Κάποιοι είναι με τους γονείς τους, άλλοι με φίλους, έχουν μάτια λαμπερά, αισιόδοξα, άλλοι δείχνουν πιο φοβισμένοι, πιο διστακτικοί. Κάνουν σχέδια, προετοιμάζονται για την καινούργια ζωή μόνοι τους πια, θα μάθουν να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις. Ίσως να κλάψουν από μοναξιά στην αρχή, μετά θα κάνουν τους πρώτους καινούργιους φίλους, θα ερωτευτούν, θα ανταλλάξουν φιλιά στα σκαλιά κάποιας πολυκατοικίας και θα κάνουν έρωτα σε ένα μονό κρεβάτι μιας γκαρσονιέρας που βλέπει τον ακάλυπτο. Θα ανακαλύψουν σιγά σιγά την πόλη, θα μάθουν να μαγειρεύουν ή θα τη βγάζουν με junk food μέχρι να το σιχαθούν, θα αγχωθούν στην εξεταστική, θα χάσουν κάποιο βράδυ το τελευταίο λεωφορείο και θα αναγκαστούν να γυρίσουν με τα πόδια γιατί έχουν ξεμείνει απο λεφτά για ταξί. Θα πήξουν στην κίνηση, θα αγαπήσουν τα στενάκια της πόλης, θα νοσταλγήσουν το σπίτι τους και θα κάνουν άπειρα ταξίδια με λεωφορεία, τρένα και πλοία. Κάποιοι θα τα παρατήσουν ή θα τελειώσουν τις σπουδές και θα γυρίσουν πίσω, άλλοι θα παραμείνουν για λίγο και λίγο παραπάνω ακόμα μέχρι να γίνουν ολοκληρωτικά μόνιμοι κάτοικοι της πόλης. Κάθε Σεπτέμβρη θυμάμαι τη χρονιά που έφτασα και εγώ στην Αθήνα και άρχισα τη νέα μου ενήλικη ζωή. Σε δυο-τρεις μήνες μετακομίζω και νομίζω ότι θα μου λείψει η γειτονιά μου.