in rainbows

Είναι περίεργο να ανακαλύπτεις ξανά ένα από τα κάποτε αγαπημένα σου συγκροτήματα εφτά χρόνια αφότου είχες πιστέψει ότι δεν θα κολλήσεις ποτέ ξανά με καινούργια κυκλοφορία τους. Λίγο μετά την αξέχαστη συναυλία στο Λυκαβηττό εκείνο τον Ιούνη, έβαλες τα cd δίπλα σε αυτά των pulp, suede, blur και πίστεψες ότι ένας κύκλος είχε κλείσει, the end of an era κτλ κτλ. Και είναι περίεργο τόσα χρόνια μετά να ξανακολλάς με τους radiohead, να ακούς το in rainbows παντού και συνέχεια τους δύο τελευταίους μήνες, να ψάχνεις στίχους και ημερομηνίες για τις ήδη sold-out συναυλίες. To jigsaw falling into place στο αυτοκίνητο για ανέβασμα της αδρεναλίνης στον περιφερειακό του Υμηττού όταν μπαίνεις στις στροφές, το faust arp και το all I need στο i-pod, νανούρισμα στο μετρό και τα λεωφορεία όταν γυρνάς αργά το βράδυ και με δυσκολία κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά, το weird fishes/arpeggi να παίζει σάουντρακ στο κεφάλι σου στο γραφείο ενώ θέλεις να εξαφανιστείς από κει και προσπαθείς να καταλάβεις αν το γλείψιμο και η πουτανιά είναι έμφυτα ‘χαρίσματα’ ή χρειάζονται χρόνια εξάσκησης. Όλο το cd ξανά και ξανά gloomy και συνάμα λυτρωτικό, να σε υπνωτίζει και να σου μουδιάζει τις αισθήσεις. Και μετά ο dj να βάζει το high and dry εκεί που δεν το περιμένεις κάπου στις 5 το πρωί εσύ σχεδόν ξάπλα σε ένα δερμάτινο καναπέ στο γκάζι και όλα να μοιάζουν λογικά, να χαμογελάς στον εαυτό σου και να θυμάσαι γιατί κάποτε τους είχες αγαπήσει τόσο πολύ.

χαρά

Όταν μια πολύ καλή σου φίλη σου λέει ότι είναι έγκυος ξέρεις ότι κατά βάθος η ζωή της από δω και πέρα θα αλλάξει. Δεν συνειδητοποιείς παρά πολύ αργότερα πόσο αυτό θα επηρεάσει και τη δική σου ζωή αφού οι βόλτες, τα σινεμά και τα θέατρα θα αντικατασταθούν με καφέδες στο σπίτι μαζί με ένα πλασματάκι που θέλει συνέχεια το 100% της προσοχής σου. Το πλασματάκι θα πάρει το όνομα Χαρά από τη μια γιαγιά και δεν θα μπορούσε κάτι άλλο να του ταιριάζει περισσότερο τελικά. Από το πορτ μπεμπέ μέχρι τώρα που κάνει τα πρώτα του βήματα θα έχει ένα τεράστιο χαμόγελο στη μουρίτσα του, θα του κάνεις τον καραγκιόζη και θα ξεκαρδίζεται, θα κοπανάει το κεφάλι του στα έπιπλα και πάλι δε θα μπήγει τα κλάματα, θα μασουλάει τα καλώδια των ηχείων, θα πειράζει τα κουμπιά του στερεοφωνικού και της τηλεόρασης και θα έχει ένα έμφυτο ενδιαφέρον για το laptop, θα κάνετε ράλι με το καρότσι στην παραλία του Φλοίσβου και με το ποδήλατο στους διαδρόμους του διαμερίσματος. Και θα γελάει. Συνέχεια. Το λιγότερο grumpy μωρό που έχω δει ποτέ μου – όχι ότι έχω ζήσει και πολλά μωρά βασικά. Και δεν ξέρω αν είναι επειδή η σύλληψη του έγινε στο Λονδίνο σε ένα εντελώς ξέγνοιαστο ταξίδι, αν επειδή ένα μήνα πριν γεννηθεί ‘είδε’ το 2 και η μαμά του έτρεχε ακόμα για καφέδες και βόλτες μέχρι τελευταία στιγμή με την κοιλιά τούρλα, επειδή μεγαλώνει με σάουντρακ sigur ros και κ.βήτα, και παραμύθια για το πώς η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ. Ξέρω όμως πως όταν το κρατάς αγκαλιά και σε κοιτάει στα μάτια και σου γελάει και σου φέρνει τα παιχνίδια του αρκεί για να τα ξεχάσεις όλα, να εξαφανιστεί κάθε μουντή, αρνητική σκέψη και να τα δεις όλα λίγο πιο αισιόδοξα – δωρεάν ψυχοθεραπεία δηλαδή. Άσε τη δωρεάν γυμναστική με τόσο ξεπάτωμα να το κυνηγάς πάνω κάτω και να το κάνεις αεροπλανάκια και σβούρες. Τελικά έγινα η χαζοφίλη της μαμάς της Χαράς. Και η Χαρά έσβησε το πρώτο της κεράκι χθες. Χαμογελώντας :))

2008

Καλή χρονιά, πολύχρωμη και χαρούμενη, για να δούμε τι κρύβει το 2008 λοιπόν :)