refurbishing

Ο Ιούλης θα ήταν υποτίθεται μήνας ξεκούρασης, μια προθέρμανση για τις κανονικές καλοκαιρινές διακοπές, μεσημεριάτικες ξάπλες μετά τη δουλειά και μετά βόλτες, θερινά και catching up. Κολυμβητήριο ή μονοήμερες εδώ γύρω να φύγει η κούραση και η ασπρίλα του χειμώνα και κυρίως τεμπελιές, τεμπελιές, τεμπελιές...

Ο Ιούλης μπήκε με μπουλντόζες και τόνους από σκόνη και χώμα, έργα για το φυσικό αέριο και ταμπελίτσες «ευχαριστούμε για την κατανόηση» – μισή μέρα καύσωνα με κομμένο το νερό, κομπρεσέρ από τις 7 το πρωί και ξανά στις 5 το απόγευμα, μήπως το χώμα που εισχωρεί στο δέρμα μετράει για self-tan; 10 μέρες αργότερα και ενώ τα έργα μεταφέρονται στα πιο κάτω στενά, ένα νυσταγμένο πρωινό Δευτέρας υποδέχομαι τα κομπρεσέρ στο σπίτι. Η ανακαίνιση που ισως-και-να-ξεκινούσε-τον-Σεπτέμβρη είναι εδώ, μέσα στα 48 τετραγωνικά του σπιτιού μου, ας όψεται η ξαφνική επίσκεψη των γονιών. Δύο πιτσιρικάδες που πιο πολύ μου θυμίζουν κάτι παλιούς μαθητές μου από τα ΤΕΕ παρά μάστορες σπάνε τα λευκά πλακάκια με τα κολλημένα ψαράκια από το πράκτικερ, σε μια μέρα δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο από το μπάνιο και την κουζίνα, μόνο στρώσεις σκόνης παντού στα άλλα δύο δωμάτια και σακούλες με μπάζα δίπλα στον κάδο. Οι μεσημεριάτικες ξάπλες και οι βόλτες έχουν αντικατασταθεί με αγχωμένα πέρα δώθε, η πιο ζεστή μέρα του καύσωνα περιλαμβάνει ένα πηγαινέλα στη δουλειά με το αυτοκίνητο, ένα λεωφορείο, ένα τρόλει και τρία ταξί, έχω τιγκάρει το ipod με σουηδική ποπ και μουρμουράω στίχους για να μην αποκοιμηθώ στις διαδρομές, σε 10 μέρες υποτίθεται ότι θα έχει τελειώσει ο πανικός... λαλαλα...πρέπει να διαλέξουμε πλακάκια...λαλαλα...

Moving houses, moving back again, refurbishing…Ο Ιούλης μπήκε και εγώ ακόμα δεν ξέρω σε ποια χώρα θα μένω του χρόνου, ούτε πρόκειται να το μάθω για κάνα μήνα ακόμα δηλαδή, το blog βγήκε κάπως προφητικό, ποιος το φανταζόταν δύο χρόνια και πριν. Σε μια πτήση το φθινόπωρο είχα γνωρίσει έναν παππούλη γερμανό αρχιτέκτονα, ταξίδευε σε όλο τον κόσμο και εφτιαχνε παλιά σπίτια, σαν αυτά που βλέπεις στα κυριλέ περιοδικά αρχιτεκτονικής, μου είπε την ιστορία της ζωής του και γω της δικιάς μου μασουλώντας αεροπορικό junk food, δεν ξέρω πως τον θυμήθηκα τώρα, όλα είναι λίγο κουβάρι στο μυαλό μου, ίσως γιατί τότε είχα ζηλέψει τη δουλειά του, τώρα 5 στρώσεις σκόνης και καμιά 10ρια κούτες αργότερα, δεν είμαι τόσο σίγουρη τελικά.

those dancing days

Slow down, please, slow down
I need to find peace anywhere in me
I feel like I'm under water, struggling to get air
I feel like I'm lost in this body, trying to get inside my head

I wanna know what im thinking what I'm feelin
What I want my life to be
I wanna know how I plan to make things easier
For everyone but me

Tell me, please, tell me
What to do know, now that I know myself
Do you really think I could relie on this new person I have become
Do you really think I give a damn now that I can do whatever I want

Now I know What I'm thinking what I'm feeling
What I want my life to be
Now I know how I plan to make things easier
For everyone including me

snapshots

[k.vhta live @ fuzz]

[modrec live @bios]

lost for words

[σούπερ εθιστικό το spell with flickr, το ανακάλυψα στο blog της dimitra daisy]

Όταν διαμαρτύρεσαι για τεμπελιές και βαρεμάρα στη δουλειά πρέπει τελικά να προσέχεις τι εύχεσαι γιατί μπορεί ξαφνικά όλα να γυρίσουν τούμπαλιν μια μέρα. Αυτό σε συνδυασμό με μια αίσθηση απίστευτης τεμπελιάς και ντάγκλας έκαναν τις τελευταίες βδομάδες να περάσουν σε κλάσματα δευτερολέπτων. Μεσολάβησαν τα γενέθλια μου και ναι, έγινα 30, κεράκια μίκι μάους σε σπιτική τούρτα-φράουλα από τα χεράκια μου. 4 βδομάδες πιο μετά ανακάλυψα την πρώτη άσπρη τρίχα, άσχετα αν το νέο μου κούρεμα ώρες ώρες με κάνει να φαίνομαι 16. Τώρα είμαι 30, μπορώ να το παίζω κουρασμένη και να σέρνομαι με τις πιτζάμες όλο το σ-κ και να βλέπω απανωτά επεισόδια gilmore girls και τα καινούργια lost, να αρχίζω γράμματα προς το Manchester που δεν ολοκληρώνονται ποτέ, να κάνω ώρες ολόκληρες για να μεταφράσω μια σελίδα ατενίζοντας έξω από το παράθυρο του γραφείου, 4 βδομάδες τώρα I’m lost for words. Και μετά, το φεστιβάλ του velvet στο bios, κοκτέιλ τζιν-αψέντι στην κωνσταντινουπόλεως και ζομπι στην κλειτίου, καροτόπιττα και gluhwein στις πολύχρωμες μαξιλάρες του bliss, μια μεγάλη βόλτα στην πλάκα, στη συναυλία του κ.βήτα το 'κλεμμένο ποδήλατο' καπάκι στο 'μιράντα', καλοκαίριασε και δεν προλάβαμε ούτε τα παλτά να φυλάξουμε, χαζεύω τη φωτογραφία του jens, βγάζει τόση αισιοδοξία, ας είναι έτσι οι μήνες που έρχονται, σαν μια ατέλειωτη βαρκάδα μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα.

[pic stolen from jens' blog]

sigur ros take over youtube!

today sigur rós will be taking over the front page of youtube for the day. the band will take over all twelve slots on the sites home page and the centrepiece of this will be “heima” in full. this is the first time a full-length music documentary is available to view on youtube.

hurray for the sigur ros takeover!

over the hill

Φίσκα το καφέ του Ιανού την Παρασκευή το βράδυ αν και μάλλον όχι και τόσος κατάλληλος χώρος για live, μια έγκαιρη κράτηση μας οδήγησε πρώτο τραπέζι πίστα, κάποιοι άλλοι αμφιβάλω αν έβλεπαν τίποτα από τους καναπέδες. Από την άλλη το θέμα δεν ήταν να βλέπεις αλλά να ακούς, η Μόνικα στο πιάνο και την κιθάρα, οι άλλοι μουσικοί σε βιολί, τρομπέτα, τσέλο, ένα ακουστικό σετ με διασκευές και δικά της τραγούδια. Από όταν την πρωτάκουσα πριν δυο χρόνια οι κακές γλώσσες λένε διάφορα που περιλαμβάνουν καλάμια και ιδιοτροπίες, δεν ξέρω τι ισχύει πραγματικά και ούτε και με νοιάζει για να πω την αλήθεια. Η συναυλία άρχιζε 11, ε, 11 και κάτι ήταν πάνω στη σκηνή, όχι σαν κάτι άλλα λάιβ που έχεις πιει 3 μπύρες μέχρι να αρχίσουν, η διασκευή στο my way σούπερ, θέλαμε και άλλο όταν τέλειωσε, ό,τι και να λέγεται έχει και φωνή και ταλέντο, το αξίζει το σπρώξιμο που της κάνουν, σύντομα θα κυκλοφορήσει και το cd, για την ώρα κάποια τραγούδια εδώ.

zzzzzzzz

Months ago I read this article in one of the Greek Sunday newspapers and we took the test with a friend over the phone: “how boreout are you?” - and then chose to forget about it. Now as the snow has melted and I am slowly coming out of hibernation I realize how much I fit the profile of the boreout employee. 8 out of the 10 questions take yes for an answer so I guess it’s time I moved on after almost three years in this office. The ‘times’ article that I found online mentions how the resulting profile of a boreout victim is remarkably similar to characters such as Homer Simpson. So, it seems like I’ve turned into Homer, I can start saying "D'oh!" and eat large quantities of doughnuts. Most mornings as I drive to work I count the hours left until it gets time to drive back – and that can’t be a good thing really. Of course I complete numerous private tasks at work, I do find it meaningless, boring, unchallenging and I often leave feeling frustrated, empty, tired even though I haven’t done that much actually. It was supposed to be a transitive stage that has lasted too long after all. Ok, to be fair not all of it was that bad, there were some good moments too but it seems they have vanished and this year has been totally stupid at least for a workaholic like myself. So, September will be the month for change and until then, well, I’ve got this post to finish, a couple of new bands to check out and some personal emails to reply to :P

Is it you?
If you say yes to four or more of these, you could have boreout . .
1 Do you complete private tasks at work?
2 Do you feel underchallenged or bored?
3 Do you sometimes pretend to be busy?
4 Are you tired and apathetic after work even though you experienced no stress in the office?
5 Are you unhappy with your work?
6 Do you find your work meaningless?
7 Could you complete your work quicker than you are doing?
8 Are you afraid of changing your job because you might take a salary cut?
9 Do you send private e-mails to colleagues during working hours?
10 Do you have little or no interest in your work?

page 123

Somewhere under the floor a water pip clanked. Jacob stoppped crying. 'Can I have a polar bear drink tomorrow?'

line 6-7-8, p.123 of Mark Haddon's 'A Spot of Bother' the book I've been reading and which happened to be next to my laptop as I got the invitation by xilaren and I am sending to chloe, dimitra and marianthi. (just post lines 6-8 of p.123 of the book that happens to be nearest to you :-).

once

in rainbows

Είναι περίεργο να ανακαλύπτεις ξανά ένα από τα κάποτε αγαπημένα σου συγκροτήματα εφτά χρόνια αφότου είχες πιστέψει ότι δεν θα κολλήσεις ποτέ ξανά με καινούργια κυκλοφορία τους. Λίγο μετά την αξέχαστη συναυλία στο Λυκαβηττό εκείνο τον Ιούνη, έβαλες τα cd δίπλα σε αυτά των pulp, suede, blur και πίστεψες ότι ένας κύκλος είχε κλείσει, the end of an era κτλ κτλ. Και είναι περίεργο τόσα χρόνια μετά να ξανακολλάς με τους radiohead, να ακούς το in rainbows παντού και συνέχεια τους δύο τελευταίους μήνες, να ψάχνεις στίχους και ημερομηνίες για τις ήδη sold-out συναυλίες. To jigsaw falling into place στο αυτοκίνητο για ανέβασμα της αδρεναλίνης στον περιφερειακό του Υμηττού όταν μπαίνεις στις στροφές, το faust arp και το all I need στο i-pod, νανούρισμα στο μετρό και τα λεωφορεία όταν γυρνάς αργά το βράδυ και με δυσκολία κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά, το weird fishes/arpeggi να παίζει σάουντρακ στο κεφάλι σου στο γραφείο ενώ θέλεις να εξαφανιστείς από κει και προσπαθείς να καταλάβεις αν το γλείψιμο και η πουτανιά είναι έμφυτα ‘χαρίσματα’ ή χρειάζονται χρόνια εξάσκησης. Όλο το cd ξανά και ξανά gloomy και συνάμα λυτρωτικό, να σε υπνωτίζει και να σου μουδιάζει τις αισθήσεις. Και μετά ο dj να βάζει το high and dry εκεί που δεν το περιμένεις κάπου στις 5 το πρωί εσύ σχεδόν ξάπλα σε ένα δερμάτινο καναπέ στο γκάζι και όλα να μοιάζουν λογικά, να χαμογελάς στον εαυτό σου και να θυμάσαι γιατί κάποτε τους είχες αγαπήσει τόσο πολύ.

χαρά

Όταν μια πολύ καλή σου φίλη σου λέει ότι είναι έγκυος ξέρεις ότι κατά βάθος η ζωή της από δω και πέρα θα αλλάξει. Δεν συνειδητοποιείς παρά πολύ αργότερα πόσο αυτό θα επηρεάσει και τη δική σου ζωή αφού οι βόλτες, τα σινεμά και τα θέατρα θα αντικατασταθούν με καφέδες στο σπίτι μαζί με ένα πλασματάκι που θέλει συνέχεια το 100% της προσοχής σου. Το πλασματάκι θα πάρει το όνομα Χαρά από τη μια γιαγιά και δεν θα μπορούσε κάτι άλλο να του ταιριάζει περισσότερο τελικά. Από το πορτ μπεμπέ μέχρι τώρα που κάνει τα πρώτα του βήματα θα έχει ένα τεράστιο χαμόγελο στη μουρίτσα του, θα του κάνεις τον καραγκιόζη και θα ξεκαρδίζεται, θα κοπανάει το κεφάλι του στα έπιπλα και πάλι δε θα μπήγει τα κλάματα, θα μασουλάει τα καλώδια των ηχείων, θα πειράζει τα κουμπιά του στερεοφωνικού και της τηλεόρασης και θα έχει ένα έμφυτο ενδιαφέρον για το laptop, θα κάνετε ράλι με το καρότσι στην παραλία του Φλοίσβου και με το ποδήλατο στους διαδρόμους του διαμερίσματος. Και θα γελάει. Συνέχεια. Το λιγότερο grumpy μωρό που έχω δει ποτέ μου – όχι ότι έχω ζήσει και πολλά μωρά βασικά. Και δεν ξέρω αν είναι επειδή η σύλληψη του έγινε στο Λονδίνο σε ένα εντελώς ξέγνοιαστο ταξίδι, αν επειδή ένα μήνα πριν γεννηθεί ‘είδε’ το 2 και η μαμά του έτρεχε ακόμα για καφέδες και βόλτες μέχρι τελευταία στιγμή με την κοιλιά τούρλα, επειδή μεγαλώνει με σάουντρακ sigur ros και κ.βήτα, και παραμύθια για το πώς η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ. Ξέρω όμως πως όταν το κρατάς αγκαλιά και σε κοιτάει στα μάτια και σου γελάει και σου φέρνει τα παιχνίδια του αρκεί για να τα ξεχάσεις όλα, να εξαφανιστεί κάθε μουντή, αρνητική σκέψη και να τα δεις όλα λίγο πιο αισιόδοξα – δωρεάν ψυχοθεραπεία δηλαδή. Άσε τη δωρεάν γυμναστική με τόσο ξεπάτωμα να το κυνηγάς πάνω κάτω και να το κάνεις αεροπλανάκια και σβούρες. Τελικά έγινα η χαζοφίλη της μαμάς της Χαράς. Και η Χαρά έσβησε το πρώτο της κεράκι χθες. Χαμογελώντας :))

2008

Καλή χρονιά, πολύχρωμη και χαρούμενη, για να δούμε τι κρύβει το 2008 λοιπόν :)