violently happy

Νομίζω ότι βρήκα τον τρόπο να νικάω τη μιζέρια των δευτεριάτικων πρωινών, έχω έρθει στη δουλειά με ένα χαζό χαμόγελο, λες και είμαι η Πολυάννα και παίζω το παιχνίδι της χαράς. Το κεφάλι μου κουδουνίζει λίγο από τον κουβά zombie που κατέβασα χτες βράδυ στο ποπ, αλλά και βρήκαμε να κάτσουμε και είχα να δω τη Β. καιρό και ήμασταν ξεκούραστες και κεφάτες και ο dj έβαζε το ένα μετά το άλλο αγαπημένα κομμάτια και είχαν προηγηθεί άλλες βόλτες το σ-κ, στα βιβλιοπωλεία του κέντρου και τα δισκάδικα της Διδότου, η πρώτη καυτή φθινοπωρινή σοκολάτα ενώ χαζεύαμε έξω από τη τζαμαρία τον κόσμο που προσπαθούσε να προφυλαχτεί από τη βροχή που ξέσπασε ξαφνικά το μεσημέρι του Σαββάτου, πάλι έξω το βράδυ, μαύρες μπύρες αντί για zombie, how easily can you become an alcoholic??

Είναι φορές που δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτούς που γκρινιάζουν και σιχαίνονται τη ζωή στην Αθήνα, τις χαμένες ώρες στην κίνηση, την έλλειψη πράσινου, τους ανθρώπους που δεν έχουν μάθει ακόμα να στέκονται δεξιά στις σκάλες του μετρό, το καυσαέριο και τη φρικτή καλοκαιρινή ζέστη, την ανοργανωσιά και το ‘δε βαριέσαι’. Είναι φορές που θέλω και εγώ να τα παρατήσω όλα, να πάω να ζήσω στο Άμστερνταμ, να κατεβαίνω τις Κυριακές με το ποδήλατο στο εφημεριδάδικο της Spui και όταν φτιάχνει ο καιρός να πηγαίνουμε για μπύρες στο καφέ του vondelpark ή να αράζουμε δίπλα στα κανάλια (και μετά ξύπνησα!). Είναι φορές όμως που η ζωή στην Αθήνα καταφέρνει να με κερδίζει ξανά από την αρχή με τα πιο απλά πράγματα ή έστω να με κάνει για λίγο violently happy for no reason at all.