coincidental

Βράδυ Δευτέρας κάθομαι κουρασμένη στο laptop και μπαίνω lastfm ενώ ψάχνω για μια ακόμα φορά τη διασκευή των kings of convenience στο ‘eternal’. Το μάτι μου πέφτει στους lastfm γείτονες μου, ένα όνομα κάτι μου θυμίζει και ναι, είναι γιατί έχει καλή ταχύτητα και πολύ ωραίες μουσικές οπότε είναι και στη λίστα του slsk. Χμ, ανοίγω το προφίλ και βλέπω ότι είναι κορίτσι από τις Φιλιππίνες!! Για κάποιο λόγο πάντα νόμιζα ότι είναι αγόρι αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το πιο κουλό είναι ότι τις τελευταίες ώρες ακούει fantastic something, ένα ελληνικό εξαφανισμένο συγκρότημα από τις αρχές των 80s, από τους οποίους εγώ έχω μόνο ένα τραγούδι και αυτή ολόκληρη δισκογραφία! Κουλό είναι επίσης ότι για πρώτη φορά βλέπω ότι έχω super compatability με κάποιον, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ!

Ψάχνοντας σήμερα το πρωί ινφο για τους fantastic something πέφτω σε ένα παλιό άρθρο της m, ενώ ανοίγοντας το last fm βλέπω ότι έχω ένα friend request. Η φωτο κάτι μου θυμίζει, είναι η m.! Ξανανοίγοντας το προφίλ της s. από τις Φιλιππίνες και χαζεύοντας τους φίλους της εντοπίζω μια κοπέλα που θυμάμαι από το 2000 όταν έμπαινα στα b&s forum. Και κάπου εδώ σταματάω το διαδικτυακό ψαχούλεμα, είναι αρκετά για τις τελευταίες 24 ώρες, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ανακαλύψω ;) Τώρα ή ο κόσμος είναι πολύ μικρός ή απλά περνάω πολλές ώρες στο ιντερνετ... Amazing coincidences or should I just get a life? :P

larry gus

larry gus @ yuria, 23/11/2007

Δεν καταφέραμε να μπούμε μέσα στο vinyl, ήταν πήχτρα, ακόμα όμως και έξω στο πεζοδρόμιο μέσα από τη τζαμαρία ήταν προφανές ότι ο larry gus γίνεται όλο και καλύτερος :)

aries

Είναι αρκετά προφανές το γεγονός ότι η ζωή σου αυτή την περίοδο είναι λίγο μπερδεμένη, κυρίως λόγω πρακτικών ζητημάτων, σαν να διανύεις περίοδο πλήρους αναδιοργάνωσης, αλλά δεν είναι καθόλου προφανές το ότι, ενώ εσύ είσαι χαμένος μέσα σε αυτήν τη θύελλα, τα πράγματα προχωράνε, όσο περίεργο και αν σου φαίνεται αυτό. Αυτό που σου λείπει αυτήν τη στιγμή είναι να πάρεις μία μέρα ρεπό, να κάτσεις στο σπίτι σου και να καταφέρεις να συνειδητοποιήσεις όλα αυτά που γίνονταν με γρήγορους ρυθμούς. Θα γίνει κι αυτό, αλλά όχι ακριβώς τώρα…

Οκ, το παραδέχομαι διαβάζω κάθε Πέμπτη το ζώδιο μου στα free press και μετά τά ξεχνάω όλα αμέσως. Αυτήν τη φορά όμως είναι σαν να έχει μπει cctv στο κεφάλι μου, what the fuck?? Αν το δείξω στο boss θα πειστεί μήπως να μου δώσει αυτή τη μια μέρα ρεπό; Και κάτι άλλο, impetuous and impatient, who me?? :P

scattered songs

Την Παρασκευή έφτασε το cdακι Occasional Flickers, μεγάλο ταξίδι Λίμα-Αθήνα, σχεδόν ένας μήνας, η σφραγίδα αποστολής στο φάκελο ήταν 18 Οκτώβρη, πάνω που έλεγα ότι είχε χαθεί, άξιζε όμως την αναμονή. Οι Occasional Flickers είναι βασικά ο Γιώργος, τα 10 τραγούδια ηχογραφήθηκαν στο δωμάτιο του και είναι το ένα καλύτερο από το άλλο, γλυκόπικρες indiepop μελωδίες που σε κάνουν να χαμογελάς. Τους είδα πρώτη φορά support στους pipas, η τελευταία φορά που πήγα στο mad, να 'χουν περάσει 3 χρόνια άραγε; Μετά είχα πετύχει ένα cd-single στο ζαχαρία, η κοπέλα στο ταμείο γέλαγε όταν πήγα να πληρώσω, ‘αυτός δουλεύει εδώ, να ξαναρθείς να στο υπογράψει’. Πέρασα το σ-κ με σάουντρακ το scattered songs, έφτιαξα το πιο τέλειο καροτ κέικ ακούγοντας το στο repeat, είναι όμορφο να βλέπεις ότι τελικά κάποιες προσπάθειες δεν πάνε χαμένες, μακάρι να γινόταν να ξαναπαίξουν live όπως στην τελευταία τους συναυλία στο ΜΜΘ, για την ώρα τραγουδάκια εδώ και αισιοδοξία πως the darkness of today will shine tomorrow…ο τελευταίος στίχος από το track 10.

αύριο, μια άλλη χώρα

Υπάρχουν κάποιες πόλεις που μένουν στην καρδιά σου για πάντα, είναι love at first sight που διαρκεί και εσύ επιστρέφεις ξανά και ξανά, δεν υπάρχει λογική, απλά κάτι μέσα σου κάνει κλικ σαν να έμενες εκεί σε μια άλλη ζωή, δε νοιώθεις τουρίστας αλλά μπορείς να φανταστείς την καθημερινότητα σου εκεί. Μέχρι τώρα δύο πόλεις το έχουν κάνει αυτό το κλικ, είναι τυχαίο που και στις δυο τα ενοίκια είναι απλά εξωπραγματικά; Τη δεύτερη φορά στο Άμστερνταμ μέναμε στην εστία του πανεπιστημίου, είχα μάθει τα στενά της παλιάς πόλης απέξω και ανακατωτά, βόλτες στα κανάλια και το vondelpark, ξενύχτια και μοναστηριακές μπύρες σε κρυμμένες παμπ που μας πήγαιναν οι tutors, πάμφθηνο και πεντανόστιμο surinamese φαγητό σε ένα εστιατόριο χωμένο στο red light district, στο σουπερμάρκετ μου μιλούσαν ολλανδικά, ήθελα να πάρω ποδήλατο και να μείνω για πάντα, ούτε δυο βδομάδες δεν κράτησαν τα σεμινάρια και πρόλαβα να νοιώσω λίγο local.

Την Δευτέρα που πέρασε, χαζεύοντας τον κόσμο στην Piccadilly line για αεροδρόμιο, για άλλη μια φορά δεν ήθελα να φύγω. Άλλη πόλη, άλλη χώρα, άλλο κλικ, ήθελα να είναι ένα συνηθισμένο Δευτεριάτικο πρωινό που πήγαινα στη δουλειά, πατικωμένη μες στον κόσμο, να σκέφτομαι το σ-κ που πέρασε και να κάνω σχέδια για το επόμενο, πέμπτη, έκτη φορά στο Λονδίνο, έχω χάσει το μέτρημα, κάπου πριν 10 χρόνια το πρώτο ταξίδι και εγώ να επιστρέφω ξανά και ξάνα και κάθε φορά να θέλω να μείνω για πάντα. Δεν ξέρω πως θα είναι όταν περνάς ώρες κάνοντας commuting, όταν δίνεις 500 λίρες για ένα δωμάτιο σε σπίτι με συγκατοίκους, όταν νυχτώνει κάποιες μέρες από τις 4 και αν τελικά σε καταπίνει το μέγεθος και ο ρυθμός της πόλης. Βαρέθηκα όμως να σκέφτομαι τα αν, τα πώς και τα ίσως, έχω πάλι τάσεις φυγής, μια φράση-τίτλος βιβλίου, στριφογυρνά στο μυαλό μου, ‘αύριο, μια άλλη χώρα’, ίσως έχει έρθει η ώρα να την κάνω…

the glad game

Όταν ήμουνα μικρή διάβαζα την Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, ποτέ δε μου άρεσε ιδιαίτερα, πολύ shiny happy people ακόμα και για την παιδική μου ηλικία, ας όψεται που ήμουνα από τότε βιβλιοφάγος και είχα ξεκοκαλίσει τη δημοτική βιβλιοθήκη. Καμιά φορά όταν με έπιαναν οι τσαντίλες μου έλεγα άντε θα παίξω το παιχνίδι της χαράς να δούμε τι θα βγει… Σύντομα πετύχαινα αδιάβαστο κάνα ‘Πέντε Φίλοι’ ή ‘Μυστικοί Εφτά’ ή τα ‘Πέντε Λαγωνικά’ και ξέχναγα εντελώς και την Πολυάννα και τα παιχνίδια της.

Εγκλωβισμένη στην Αττική οδό σήμερα το πρωί για σχεδόν καμιά ώρα, και ενώ από μέσα μου έβριζα που και τα σκάμε στα e-pass και τα μισά πρωινά μας καλοσωρίζουν φωτεινές ενδείξεις «Μεγάλες καθυστερήσεις προς Ελευσίνα» δεν ξέρω πως μου ‘ρθε και θυμήθηκα την Πολυάννα και άρχισα να προσπαθώ να κάνω θετικές σκέψεις. Μια χαρά ήμαστε εδώ κολλημένοι, θα ήταν χειρότερο να ήμουνα στο ατύχημα που έκλεισε τη λωρίδα, τι και αν άργησα στη δουλειά και βρήκα θέση στο πιο μακρινό πάρκιν κοντά δεκάλεπτο από την είσοδο θα κάνω πρωινό περπάτημα-γυμναστική, τι και αν σχεδόν όλοι έχουν πλακωθεί σχεδόν με όλους στο γραφείο και έχουν κάτι μούτρα στο πάτωμα, εγώ όντας στην κοσμάρα μου δεν έχω τσακωθεί με κανέναν, τι και αν είχα τόσο τρέξιμο τις τελευταίες δύο βδομάδες που κατάφερα να βγω μόνο δύο φορές, το πρόλαβα το deadline τελικά, τι και αν το cd-player στο αυτοκίνητο σχεδόν σε κάθε τούνελ αποκτά προσωπικότητα και από το cd to γυρίζει μόνο του σε ένα σταθμό με σκυλάδικα… και κάπου εδώ κόλλησα. Και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα θετικό, μόνο πως οι ηλεκτρονικές μου συσκευές όντως τείνουν να διαθέτουν προσωπικότητα και σε λίγο θα αρχίσω να φοβάμαι και για τις υπόλοιπες, τις πιο απλές, μήπως η καφετέρια αντί για γαλλικό βγάζει καπουτσίνο και ο βραστήρας αρχίσει να παγώνει το νερό. Δεν γύρισα όμως στο τσαντίλα mood γιατί αύριο θα είμαι σε μια άλλη χώρα που δε θα με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά, μόνο βόλτες, ψώνια, αχνιστοί καφέδες και παγωμένες guinness και βόλτες ξανά και ας κρατήσει μόνο για λίγες μέρες, έρχομαιιιιιι!

slowdive on repeat

The sunshine girl is sleeping
She falls and dreams alone
And me I am her dagger
To numb to feel her pain

The world is full of noise yeah
I hear it all the time
And me I am your dagger
You know I am your world
I thought I heard you whisper
It happens all the time
I thought I heard you whisper
It happens all the time

She whispers while I'm sleeping
I love you when you smile
I didn't really lose you
I just lost it for a while

The world is full of noise yeah
I hear it all the time
You know I am your dagger
You know I am your wound
I thought I heard you whisper
It happens all the time
I thought I heard you whisper
It happens all the time