Do you remember the first time?

Γέμισε η γειτονιά μου ξανά φοιτητές, άρχισε σιγά σιγά να καταφτάνει η καινούργια φουρνιά, τους βλέπω στη στάση, ρωτάνε για τη συχνότητα του λεωφορείου, τα ονόματα των δρόμων, ψάχνουν για "ενοικιάζεται" στις κολόνες. Κάποιοι είναι με τους γονείς τους, άλλοι με φίλους, έχουν μάτια λαμπερά, αισιόδοξα, άλλοι δείχνουν πιο φοβισμένοι, πιο διστακτικοί. Κάνουν σχέδια, προετοιμάζονται για την καινούργια ζωή μόνοι τους πια, θα μάθουν να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις. Ίσως να κλάψουν από μοναξιά στην αρχή, μετά θα κάνουν τους πρώτους καινούργιους φίλους, θα ερωτευτούν, θα ανταλλάξουν φιλιά στα σκαλιά κάποιας πολυκατοικίας και θα κάνουν έρωτα σε ένα μονό κρεβάτι μιας γκαρσονιέρας που βλέπει τον ακάλυπτο. Θα ανακαλύψουν σιγά σιγά την πόλη, θα μάθουν να μαγειρεύουν ή θα τη βγάζουν με junk food μέχρι να το σιχαθούν, θα αγχωθούν στην εξεταστική, θα χάσουν κάποιο βράδυ το τελευταίο λεωφορείο και θα αναγκαστούν να γυρίσουν με τα πόδια γιατί έχουν ξεμείνει απο λεφτά για ταξί. Θα πήξουν στην κίνηση, θα αγαπήσουν τα στενάκια της πόλης, θα νοσταλγήσουν το σπίτι τους και θα κάνουν άπειρα ταξίδια με λεωφορεία, τρένα και πλοία. Κάποιοι θα τα παρατήσουν ή θα τελειώσουν τις σπουδές και θα γυρίσουν πίσω, άλλοι θα παραμείνουν για λίγο και λίγο παραπάνω ακόμα μέχρι να γίνουν ολοκληρωτικά μόνιμοι κάτοικοι της πόλης. Κάθε Σεπτέμβρη θυμάμαι τη χρονιά που έφτασα και εγώ στην Αθήνα και άρχισα τη νέα μου ενήλικη ζωή. Σε δυο-τρεις μήνες μετακομίζω και νομίζω ότι θα μου λείψει η γειτονιά μου.

blast from the past

Κυριακή βράδυ 13 Αυγούστου, δεύτερη μέρα των διακοπών, δεύτερη νύχτα στο νησί. Ντίσκο πάρτι με live συγκρότημα στην παραλία. Θυμίζει high school reunion – πετυχαίνω όσους συμμαθητές δεν έχω δει συνολικά τα τελευταία δέκα χρόνια από τότε που τέλειωσε το σχολείο. Δείχνω στην Κ. τον έρωτα της ζωής της σε όλη τη διάρκεια της Α΄Λυκείου και δεν τον θυμάται!!! Ενώ εγώ που έχω φωτογραφική μνήμη ελέφαντα μπορώ να αναγνωρίσω μέχρι και τον συμμαθητή μου από το φροντιστήριο γερμανικών όταν ήμουνα δεκατρία-δεκατέσσερα. Ευλογία ή κατάρα αναρωτιέμαι... Συνεχίζω να σκανάρω φάτσες και ανθρώπους που είχα να φέρω στο μυαλό μου χρόνια, ενώ με κατακλύζουν άπειρες εικόνες και αναμνήσεις από το σχολείο. Στο Enola Gay ακόμα και οι πιο συγκρατημένοι ξεσπαθώνουν και κοπανιούνται, έχει κλείσει ο δρόμος πάνω από την παραλία, είχαμε προλάβει στα αλήθεια να χορέψουμε το τραγούδι στα παιδικά πάρτι αναρωτιέμαι. Η δυνατή μουσική, ο χορός, τα ποτά από τα πλαστικά ποτήρια που αδειάζουν γρήγορα δεν αφήνουν ευτυχώς περιθώρια για συζητήσεις «πως χαθήκαμε», «που βρίσκεσαι, με τι ασχολείσαι», «να τα ξαναπούμε». Μόνο χαμόγελα αναγνώρισης και κάνα «γεια χαρά».

ΥΓ. Για τη Δ.
Επειδή ξέρω πως ψοφάς για κουτσομπολιά εκεί στα ξένα, θα σου πω ότι:
- κάποιοι έχουν γίνει αγνώριστοι, φαίνονται τουλάχιστον μια πενταετία μεγαλύτεροι, καραφλίτσα, μπυροκοιλιά, βερμουδίτσα με loafers και ύφος πολύ κουλ
- κάποιοι άλλοι έχουν κολλήσει στα δεκαοκτώ, μαλλί μοϊκάνι, χαϊμαλιά και μοναστηράκι outfit, τρελή εφηβεία δέκα και κάτι χρόνια μετά
- κάποιοι δεν είχαν αλλάξει ιδιαίτερα, θα τους αναγνώριζες ακόμα και εσύ που δε θυμάσαι πρόσωπα, ενώ οι συμμαθήτριες μας έχουν εξαφανιστεί, είδα ελάχιστες στο πάρτι και όλες αυτές τις μέρες που είμαι εδώ
All you have to do now is guess who is who dear :-D

18 vs 28

Στα δεκαοκτώ δε μας τρόμαζε τίποτα, δε μας κούραζε τίποτα. Διασχίζαμε την πόλη από άκρη σε άκρη με παλιά λεωφορεία και αστεία κίτρινα τρόλει που χάλαγαν κάθε λίγο μόνο και μόνο για να δούμε συναυλίες με συγκροτήματα που δεν είχαμε ακούσει ποτέ. Δε μας πείραζε η ορθοστασία, το στριμωξίδι, ο κακός εξαερισμός, πίναμε ένα ποτό όλο το βράδυ και χαμογελούσαμε και χορεύαμε όταν ο dj έβαζε τα τραγούδια που του ζητούσαμε. Δεν μας ενοχλούσε η κίνηση του δρόμου από το διαμέρισμα του πρώτου, γυρνούσαμε όλο το κέντρο με τα πόδια, νοιώθαμε ακούραστοι, αήττητοι, ξέγνοιαστοι, ο κόσμος ήταν εκεί για να τον ανακαλύψουμε και είχαμε όλο το χρόνο με το μέρος μας. Λέγαμε ότι δε θα αφήσουμε ποτέ την "παμφάγο ασημαντότητα" να μας νικήσει.

Δέκα χρόνια μετά προσπαθούμε να αντισταθούμε στο χρόνο που περνάει και προσποιούμαστε ότι δεν τρέχει και τίποτα. Κάποιοι δεν μένουν πια σ' αυτήν την πόλη, δεν άντεξαν και την έκαναν για αλλού. Κάθε μέρα που περνάει μια μικρή νίκη, κάθε μέρα μια μικρή ήττα. Προσπαθείς να νικήσεις την καθημερινότητα, βάζεις κρέμες για τους μαύρους κύκλους, τρέχεις σε συναυλίες, ανακαλύπτεις ακόμα τραγούδια και βιβλία που σε κάνουν "εκστατικά ευτυχισμένη" και νοιώθεις ξανά είκοσι. Και ξαφνικά η καθημερινότητα σε αιφνιδιάζει, σε κάνει να κοιμάσαι από τις 11, να κλείνεσαι μέσα το Σάββατο, δεν αντέχεις άλλο να ακούς τα σκυλάδικα της διπλανής στο γραφείο, να ξυπνάς με το ήχο της μπετονιέρας από την απέναντι οικοδομή, να ψάχνεις να παρκάρεις είκοσι λεπτά στη γειτονιά σου, να είσαι τόσο κουρασμένη που να το σκέφτεσαι να δεις τους φίλους σου. Να πρέπει να αγοράζεις κυριλέ ρούχα και παπούτσια για να φαίνεσαι μεγαλύτερη και να μη σε κοιτάνε με απορία στη δουλειά. Να σε ενημερώνει αναλυτικά η μαμά σου για το ποιος παντρεύτηκε, ποιος έκανε παιδί από το παλιό σου σχολείο και να τους βλέπεις όταν γυρνάς στο νησί με τα καροτσάκια στην πλατεία, τα παιδάκια να φοράνε στα μαλλιά παρόμοια κοκαλάκια με τα δικά σου.

Όταν ακόμα, τόσα χρόνια μετά, το μόνο που θέλεις είναι ταξιδέψεις σε όλα τα μέρη, να ακούσεις τα πιο ωραία τραγούδια, να εξαφανίσεις την κούραση και τα "πρέπει" και να μείνεις για πάντα λίγο παιδί.

dm

Amazing night, despite the long queing for everything and the incredible traffic jams afterwards, it was worth it! The sad thing is I have no gigs to look forward to now, at least nothing officially anounced :-/ Did anyone else go? What did you think? This was the setlist btw:

1. A Pain That I’m Used To
2. A Question Of Time
3. Suffer Well
4. Precious
5. Walking In My Shoes
6. Stripped
7. Home
8. It Doesn’t Matter Two
9. In Your Room
10. John The Revelator
11. I Feel You
12. Behind The Wheel
13. World In My Eyes
14. Personal Jesus
15. Enjoy The Silence
~encore~
16. Shake The Disease
17. Photographic
18. Never Let me Down Again