hello kitties- bye kitties

Τα βρήκα το περσινό καλοκαίρι στο κήπο μέσα στις ντοματιές, με οδήγησαν τα κλαψουρίσματα τους. Κάποιος τα είχε παρατήσει μάλλον, ρωτήσαμε στη γειτονιά και δεν είχαν χαθεί από κανένα σπίτι. Τα αγάπησα αμέσως, ήταν αδυνατούλικα, φοβισμένα και ναζιάρικα, identical twins - μόνο στο χρώμα το ματιών διέφεραν, λαδί το θηλυκό, γκρίζα μελαγχολικά το αρσενικό. Σιγά-σιγά ξεθάρρεψαν, απέκτησαν ονόματα και όταν τέλειωσαν οι διακοπές και έπρεπε να φύγω ήθελα να τα πάρω μαζί μου. Τα ξαναείδα μετά από μήνες όταν είχαν μεγαλώσει πια, μάθαινα από το τηλέφωνο όμως τις διαολιές που έκαναν, πιο ζωηρά γατιά δεν είχαμε ποτέ. Πρώτος εξαφανίστηκε ο Δρυοπίδας την άνοιξη, είπαμε γάτος είναι, πήρε τους δρόμους, τουλάχιστον να 'ναι καλά. Μετά από λίγο καιρό χάθηκε η Χώρα, απαρηγόρητη η μαμά μου, ήταν συνέχεια στα πόδια της, της κρατούσε συντροφιά, άσε που μάλλον ήταν και έγκυος και θα είχαμε και νέα γατάκια. Από τότε δεν έχουμε πάρει άλλο κατοικίδιο, πρώτα η μεγάλη χαρά, μετά η στενοχώρια, τα θυμήθηκα τώρα προσπαθώντας να ανεβάσω τις φωτογραφίες τους στο flickr, Ι still miss you a lot kitties :-/

awoo

The third hidden cameras cd "awoo" came by post last week. I was really looking forward to it, I was checking the mailbox every day and I was waiting impatiently to listen to the first tunes as I was putting it in the cd-player. And then I was disappointed (and a bit bored to tell you the truth). Where are the melodies? Where is the lyricism and why the hell is "SHE" gone? WHERE is my favourite band? Where are the boys of melody? If there were not some glimpses of the old hidden cameras still there and Gibb's voice so distinctive, I would say the band has been kidnapped by aliens and turned 'straight'. Not to mention that most of the songs in "awoo" sound so similar to one another! Everybody is allowed to change, evolve bla,bla,bla, I guess I will give "awoo" some time but I doubt I will bother to turn the songs in mp3 format. And these days, that's one way of telling what I really liked or not. The cd cover is cute though.

where shall we fly not to be so sad?

new life

new life 705

Πρέπει να ήμουνα Β'Λυκείου όταν το είδα πρώτη φορά στο mtv μαζί με ολιγόλεπτη παρουσίαση των στέρεο νόβα. Πάνε τόσα χρόνια που έχω την εντύπωση ότι το φαντάστηκα!

Ooh! get me away from here...

Κάνω κάνα σαραντάλεπτο για να φτάσω στο αεροδρόμιο αφού με πιάνει η κρίση πως θα χάσω το συρμό των 11:20 και βγάζω σαν τρελή εισιτήριο, ενώ με ακολουθεί κάποιος που όταν ακούει ότι πάω αεροδρόμιο βρίσκεται δίπλα μου σε όλη τη διαδρομή γιατί δεν έχει ξαναπάει και φοβάται ότι θα χαθεί. Δεν έχει μπαταρία το i-pod και βαριέμαι τη ζωή μου. Ευχάριστο διάλειμμα όταν μπαίνει ελεγκτής στο Κορωπί και γίνομαι το επίκεντρο του βαγονιού –αν ήμουνα ξανθιά θα έβγαινε ανέκδοτο. Ζητάει εισιτήριο, του το δίνω μες την άνεση, με κοιτάει και μου λέει ‘δεν το έχετε ακυρώσει’. Ναι, είμαι τόσο ηλίθια που πήρα το εισιτήριο με επιστροφή και απλά το έβαλα στο τσεπάκι της τσάντας. Μα στα αεροδρόμια του εξωτερικού ακυρώνουμε ποτέ το εισιτήριο; Ευτυχώς ο ελεγκτής ή με συμπαθεί ή με περνάει για εντελώς βλαμμένη και μου κόβει ένα πρόστιμο-νέο εισιτήριο των 10 ευρώ και εξαφανίζεται. Κάπου εκεί αρχίζει να διαμαρτύρεται ο παππούς απέναντι γιατί αυτόν τον έχουνε βάλει παλιότερα να πληρώσει κανονικά πρόστιμο και έχουμε μια ωραία συζήτηση στο βαγόνι – ναι, το αττικό μετρό φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Φτάνουμε επιτέλους στο αεροδρόμιο, είμαι στην ώρα μου, παραδίδω το φάκελο στη συνάδελφο, τη βοηθάω να κουβαλήσει την ασήκωτη τσάντα της, περιμένω στην ουρά να κάνει τσεκ-ιν, μου τσακίζει αλλοδαπός ταξιδιώτης τον αστράγαλο με το καρότσι του, της εύχομαι καλό ταξίδι, χάνω στο τσακ το μετρό των 12:30, περιμένω μισή ώρα το επόμενο, κάνω άλλα 45 λεπτά να φτάσω Σύνταγμα, μέχρι την Πλακεντίας προσπαθεί να μου πιάσει συζήτηση υπάλληλος του μετρό και καταφέρνω κατά τις δύο να επιστρέψω στο γραφείο. Και δεν είναι η ταλαιπωρία που με πειράζει. Είναι που έχω πάλι τάσεις φυγής και το μόνο που θέλω είναι να πάρω το αεροπλάνο και να την κάνω. Είναι που σκέφτομαι πόλεις με καταπράσινα πάρκα, βόλτες δίπλα στο ποτάμι και σε υπαίθριες αγορές, ζεστές σοκολάτες ενώ καταστρώνουμε σχέδια για την υπόλοιπη μέρα, χοντρά πουλόβερ και χρωματιστά κασκόλ. Μη με ξαναστείλετε στο αεροδρόμιο, ε; Τουλάχιστον όχι μέχρι να έχω κλείσει το δικό μου αεροπορικό εισιτήριο. Τότε δε θα με πειράζει.

ΥΓ. Όπως καταλαβαίνεις αγαπητή μου φίλη σου 'ρχομαι σύντομα :)

Letter never sent [2]

Ήθελα να ξανάρθω στην έκθεση πριν τελειώσει αλλά δεν πρόφτασα. Να δω τους πίνακες χωρίς τον πανικό των εγκαινίων και να μετρήσω τα στρογγυλά κόκκινα αυτοκολητάκια στον τοίχο σημάδι πως "επωλήθη" για να καταλάβω πόσο χαρούμενος είσαι. Είναι περίεργο να βλέπεις τους πίνακες κρεμασμένους στους τοίχους μιας γκαλερί και να σου θυμίζουν εικόνες από τη ζωή σου. Η θέα από το μπαλκόνι σου στο λιμάνι, κολύμπι και ηλιοθεραπεία στο Καλό Λιβάδι, εσύ να προσπαθείς να ζωγραφίσεις το τοπίο και εμείς να κάνουμε χαζομάρες στη θάλασσα με το χρωματιστό τόπι της Μ, η Μ. κουλουριασμένη κάτω από τα τσαλακωμένα σεντόνια στο κρεβάτι σου, τα μοναδικά δέντρα στην Παναγιά την Κανάλα. Ατέλειωτες νύχτες με ταμπού και τρίβιαλ, καφέδες στο Μελίρρυτον και πεζοπορίες για να περάσει ο χειμώνας, το χιόνι που είχε καλύψει την άμμο και έφτανε σχεδόν μέχρι τη θάλασσα στο λιμάνι, τα πλοία που δεν περνούσανε και δεν αντέχαμε τα σαββατοκύριακα στο νησί των 1000 κατοίκων, γκρινιάζαμε και τελικά ξενυχτάγαμε και δακρύζαμε από τα γέλια όταν μαζευόμασταν στα στενόχωρα ενοικιαζόμενα ή κάναμε "κινηματογραφικές" προβολές στο σαλόνι του Β. Μετά η πρώτη πραγματική άνοιξη που ζήσαμε ύστερα από χρόνια εκείνο το Μάρτη, το ξερό τοπίο να πρασινίζει, λουλούδια παντού, θυμάσαι εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό της 25ης, εθνική επέτειος, την είχαμε κοπανήσει από την παρέλαση και τις χορευτικές επιδείξεις και είχαμε πιάσει τις υπαρξιακές συζητήσεις στο καφενείο της Δρυοπίδας, μόνο εγώ, εσύ και ο Δ. δεν αντέχαμε τους μπάλλους. Μετά ο Ιούνης, σχολάγαμε από τις 12, τα πρώτα μπάνια, ώρες ατέλειωτες σε καταγάλανες παραλίες που υπήρχαν μόνο για μας, πρόχειρα αντίσκηνα με καλάμια και παρεό, ένα καρπούζι που πάγωνε στα βράχια, διαδρομές απ’ άκρη σε άκρη του νησιού, πώς δέσαμε έτσι καμιά δεκαριά άτομα που σιχτιρίζαμε την γκαντεμιά μας να βρεθούμε στο νησί δεν ξέρω. Δυο μέρες έκλαιγα πριν έρθω στο νησί, δυο χρόνια μετά ακόμα θυμάμαι στιγμές με νοσταλγία που ξεσκίζει. Ναι, ναι ξέρω τι σκέφτεσαι, τις μίζερες μέρες, τα ατέλειωτα ταξίδια με βρωμερά πλοία, τα ληγμένα τρόφιμα στο μπακάλικο, όταν δεν είχαμε ούτε εφημερίδα να διαβάσουμε γιατί είχε μποφόρ, όταν μας έπιαναν τάσεις φυγής και δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά. Όμως εγώ έριξα μαύρη πέτρα και αυτά έχω αρχίσει να τα ξεχνάω και εσύ θα είσαι για άλλο ένα χειμώνα εκεί οπότε δεν υπάρχει λόγος να τα θυμάσαι. Έχω υποσχεθεί στη Μ. πως θα ρθω να σας δω φέτος, το καταχείμωνο όταν κανείς άλλος δεν έρχεται. Γιατί ξέρω πως είναι. Να πάτε για καφέ στο ακατοίκητο σπίτι με την ωραία θέα πριν χαλάσει ο καιρος και να ζωγραφίζεις ε;